Νέο! Δείτε πληροφορίες για το Ziria Festival 2018!
«Γεια σας ρε τσακάλια του βουνού»
Αυτό το καλοκαίρι, για τις διακοπές μας πήραμε τα βουνά. Κυριολεκτικά. Τριήμερες διακοπές στα 1500 μέτρα υψόμετρο στη δροσιά (πολλή δροσιά όμως), της Ζήρειας, συμμετέχοντας στο ένατο αυτό-οργανωμένο Ziria Festival, συνδυάζοντας ξεκούραση και διασκέδαση με μια εσάνς περιπέτειας και διαφορετικού.
Και εξηγούμαι.
Η Κορινθία είναι από τις περιπτώσεις εκείνες όπου έχεις τη δυνατότητα να φτάσεις από τα 1500 μέτρα υψόμετρο στη θάλασσα μέσα σε περίπου 50 λεπτά διασχίζοντας ανηφοροκατηφόρες, στροφές, ευθείες, να περάσεις παραδοσιακά χωριά, λίμνες πάνω σε βουνά, γενικά μπορείς να ζήσεις τις τέσσερις εποχές μέσα σε μία ώρα, ανάμεσα σε πλατάνια, πεύκα δίπλα δίπλα με έλατα!, βρύσες που τρέχουν νερό από πηγές και όλα όσα μπορεί να βρει κανείς σε ένα βουνό, μόνο που όλα αυτά τα κάνεις έχοντας θέα τη θάλασσα!
Στο υψηλότερο σημείο αυτής της διαδρομής, εκεί που γεννήθηκε ο θεός Ερμής και που έφτιαξε την πρώτη λύρα από το καβούκι της χελώνας και την χάρισε στον Απόλλωνα για να τον καλοπιάσει, κάθε τέλος Αυγούστου χτυπάει η καρδιά του Κορινθιακού μουσικού καλοκαιριού κι ας μην έχει ομπρέλες, ξαπλώστρες, ζεστή άμμο και κουβαδάκια. Εκεί οι μουσικές αντιλαλούν ανάμεσα στα έλατα. Εκεί το πρωί πίνεις τον φρέντο σου φορώντας αντηλιακό 30 βαθμούς και το βράδυ πίνεις καυτό κρασί με παλτό, σκούφο και γάντια, δίπλα στο βαρέλι με τη φωτιά. Εκεί κάθε ντεσιμπέλ σού ενεργοποιεί τα κύτταρα, εκεί κοιτάς ψηλά και το μόνο που βλέπεις είναι δισεκατομμύρια αστέρια, εκεί οι αγκαλιές είναι σφιχτές και τα φιλιά έχουν γεύση προστατευτικού κραγιόν για το κρύο.
Ιστορίες συμβίωσης κάτω από τα δέντρα
Σκηνές που στήθηκαν κάτω από δέντρα, δίπλα σε σχίνα, σε ισάδες ή σε πλαγιές του βουνού (ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να κοιμηθεί σε τέτοια κλίση), αιώρες στα κλαδιά των δέντρων (για τους πιο θαρραλέους), ακόμα και ολόκληρα νοικοκυριά για τους πιο έμπειρους, που ξέρουν από καλό κάμπινγκ και είναι παντός καιρού, σχημάτισαν τις γειτονιές, όπου άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι μοιράστηκαν στιγμές, χώρο, εμπειρίες και ιστορίες, συμβίωσαν και έγιναν ακόμα και φίλοι. Μια μικρή κοινωνία στήθηκε και λειτούργησε με τους δικούς της κανόνες και ροές με κοινό παρονομαστή την αγάπη για τη μουσική και την αγάπη για τη φύση.
Το παζλ της μικρής μας κοινωνίας ήταν φυσικά πολυσυλλεκτικό και αποτελούνταν από οικογένειες με παιδιά και κατοικίδια, νέους και νέες, μεγαλύτερους, ροκάδες, εναλλακτικούς, ζευγάρια, μόνους και μόνες τους, οικοφρικιά, επισκέπτες της μιας βραδιάς, μηχανόβιους και μηχανόβιες, κατασκηνοσόβιους, μουσικούς και κάθε λογής λάτρη του βουνού – ακόμα και λίγο από το πολιτικό προσωπικό του νομού μας είδαμε να χορεύει – που αλληλεπιδρούσαν, αντάλλασσαν, βίωναν και επιβίωναν ανάμεσα σε μυρωδιές έλατου και κοπαδιών κατσικιών τις μεγάλες ώρες της υγρασίας και του κρύου. Μιλάμε για πολύ κρύο. Πηχτό, ατόφιο, διαπεραστικό κρύο. Μέσα στο καλοκαίρι. Στα παραθαλάσσια είχε 30+ βαθμούς, εκεί πάνω το βράδυ με το ζόρι έπιανε τους 10. 1500 μέτρα υψόμετρο σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια και η φύση να κάνει επίδειξη δύναμης. Πραγματικά «τσακάλια του βουνού», όπως μας βάφτισαν από σκηνής οι 1000mods.
Η διοργάνωση
Η διοργάνωση θεωρώ ότι ήταν πολύ παραπάνω από πολύ καλή. Τουλάχιστον αυτά που είδα εγώ και με αφορούσαν ως επισκέπτρια, ήταν πολύ καλά οργανωμένα και δεν μου έλειψε τίποτα. Σε ένα φεστιβάλ που διεξάγεται στην κορυφή του βουνού, το να έχεις νιπτηράκια και καθρέφτες για το πρωινό σου ξύπνημα και ντουσιέρα! για να κάνεις το μπάνιο σου (είδα κάποιους που έκαναν μπάνιο εκεί μέσα, πολύ θα ήθελα να τα γνωρίσω αυτά τα παιδιά να μου πουν πως το κάνουν αυτό), τουαλέτες πεντακάθαρες (μόνο σεβασμός σε αυτή την καταπληκτική κυρία που καθάριζε αυτά που αφήναμε πίσω μας εκεί μέσα, σχεδον 24/7), καφέδες, σνακ, ποτά και φαγητό όλη την ημέρα σε άφθονες ποσότητες, ακόμα και ρεύμα για να φορτίσεις το κινητό σου, είναι πολυτέλεια που όταν είναι η πρώτη σου φορά (όπως εμένα), δεν την περιμένεις.
Φυσικά, ήταν φανερό πως οι άνθρωποι που δούλεψαν για να στηθεί όλο αυτό, σίγουρα πήγαν «πέρα από…», αφού όπως έμαθα από κάποιες συζητήσεις που έκανα, ήδη από την Πέμπτη, πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, τα πράγματα «έμοιαζαν με Σάββατο», από πλευράς συμμετοχής κόσμου, με αποκορύφωμα την Παρασκευή και το Σάββατο, όπου μαζί με τους επισκέπτες που ήρθαν για τις συναυλίες και έφυγαν, πρέπει να φτάσαμε (και ίσως ξεπεράσαμε) τους 2000! Αριθμός που κατά την άποψή μου και χωρίς να έχω εμπειρία από προηγούμενα φεστιβάλ, μου φάνηκε εξαιρετικά μεγάλος, νομίζω πως τέτοιοι αριθμοί ατόμων είναι απλησίαστοι σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις στα μέρη μας.
Πέρα από τη διαχείριση του πλήθους, εξαιρετική υπήρξε και η διατήρηση της καθαριότητας και της αισθητικής του τοπίου. Από το καλοφτιαγμένο ξύλινο μπαρ με τους κορμούς των δέντρων (την τελευταία ημέρα παρακολουθούσα το ξε-στήσιμο και είδα ότι οι κορμοί του μπαρ γίνονταν καυσόξυλα για τα τζάκια του χειμώνα. Λοιπόν, να τα χαρείτε τα ξύλα εσείς που θα τα πάρετε για τα τζάκια σας, είναι ξύλα ευλογημένα με νότες και ανάσες και όμορφους στίχους και ποτισμένα με το καλύτερο αλκοόλ), έως τα καλαίσθητα βρυσάκια φτιαγμένα από τσίγκινους κουβάδες οι οποίοι διοχέτευαν το νερό που ξοδευόταν, στο έδαφος. Ανακύκλωση λοιπόν. Και στο νερό και στα πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια μας, αφού κάδοι ανακύκλωσης (όπως και σκουπιδιών) υπήρχαν παντού και άδειαζαν τακτικά.
Όλα αυτά βέβαια γίνονται ακόμα περισσότερο σεβαστά, όταν μαθαίνεις ότι το όλο εγχείρημα είναι καθαρά αυτό-οργανωμένο, ότι όλοι δούλεψαν συνεργατικά, ασταμάτητα πόσες μέρες πριν και δεν ξέρω πόσες μέρες μετά, χωρίς να αμείβονται και χωρίς να περιμένουν κέρδος, αν και σε αυτές τις περιπτώσεις τα κέρδη είναι τεράστια και δεν καταμετρώνται σε χρήμα ή άλλο υλικό. Το γνωρίζω γιατί το έχω κάνει.
Το Line Up
Αφήνω για το τέλος, αλλά σε καμία περίπτωση «τελευταίο» το μεγάλο ατού του φεστιβάλ: το line up του. Άνθρωποι εσείς που επιλέξατε τα σχήματα που εμφανίστηκαν όλες τις ημέρες, σας υποκλίνομαι. Πέρα από τη ραχοκοκαλιά με τα εξαιρετικά ελληνικά ροκ σχήματα (πιστή φαν των 1000mods, σ αυτό το φεστιβάλ εξεπλάγην περισσότερο κι από ευχάριστα από τους «Victim of society», τους «Slippin pillow» και τους τζαζ «Bump trio») τα παράπλευρα τζαζ, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, έως και αρχαιοελληνικά ακούσματα ήταν το πραγματικά πολύ μεγάλο πλεονέκτημα του φεστιβάλ.
Τα μεταμεσονύχτια Dj set parties εξαιρετικά, με dj’s που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της βραδινής διασκέδασης, που τους ακούμε και τους θαυμάζουμε στα μεγάλα ραδιόφωνα (είμαι μεγάλη φαν της ΚΑΦΚΑ) να τα σπάνε στα decks μέχρι το πρωί (έμαθα ότι για χάρη του Cayetano, άνθρωποι οδήγησαν σχεδόν δυο ώρες για να έρθουν και δυο για να φύγουν τα ξημερώματα).
Συγχαρητήρια σε όλους όσοι έκαναν την έρευνα και τις επαφές και κατάφεραν να σχηματίσουν το line up. Δεν θα πω για τις live performances, γιατί δεν είμαι κριτικός ούτε μουσικός, γιατί ο καθένας βλέπει τα πράγματα με τη δική του ματιά και γιατί η μουσικοκριτική δεν είναι ο σκοπός αυτού του κειμένου. Θα πω όμως, ότι πήγα εκεί χωρίς προσδοκίες, απλά για τη διασκέδαση και «τη φάση» και έφυγα κατενθουσιασμένη και με πολύ νέο υλικό για μουσική εξερεύνηση.
Παράλληλες δραστηριότητες
Επίσης, με προσεγμένο πολύ πρόγραμμα παράλληλων δρατηριοτήτων για τους λάτρεις των βουνών και αυτούς που τους αρέσουν οι εξερευνήσεις, με πεζοπορία στη Φλαμπουρίτσα και στο σπήλαιο του Ερμή, με άσκηση yoga, και με επίδειξη και μάθημα kung fu και Tai Chi. Υπέροχες και οι επιλογές της μουσικής των πρωινών facelifts από τον Pano D. Ότι καλύτερο για πρωινό καφέ και κουβέντα.
Ν’ αγαπιόμαστε
Και αν τελικά ο σκοπός ενός φεστιβάλ είναι, εκτός από τη διασκέδαση και τη χαλαρότητα των διακοπών, να εκπαιδευόμαστε σε νέα πράγματα – ακούσματα και εικόνες, η ελευθερία του να ανοίγουμε νέους ορίζοντες, να επικοινωνούμε και να λειτουργούμε συλλογικά και συμμετοχικά, να ζούμε μαζί και να αγαπάμε τη φύση, τότε το Ziria Festival είναι όντως το «καλύτερο φεστιβάλ στην Ελλάδα», όπως ακούσαμε από μικροφώνου με συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας. Εύχομαι του χρόνου να είμαστε πάλι εκεί και με όπλα μας τις νότες και τους στίχους να παλεύουμε με το κρύο, να αγαπιόμαστε και να κοιτάμε τα αστέρια.
Για το Corinthia Events: Όλγα Παπαλεξάνδρου