Πολιτιστικός Σύλλογος Περιγιαλίου
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ
«Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ»
Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015 ώρα 20.00
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Πολυξένη Ορκοπούλου Ξανθάκη
Μουσική επιμέλεια: Τάκης Τζεβελέκος
Κοστούμια: Νίτσα Μπρίνια
Σκηνικά: Γιάννης Καντούνης
Φωτισμοί: Μπάμπης Ορκόπουλος
Χειρισμός ήχου: Σελάν Πριτ Σινγκ
Επιμέλεια προγράμματος: Νατάσα Δουβαρά
Φωτογραφία: Γιάννης Μωράκης
Φουαγιέ: Λέλια Δεσποτάκη
ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ
ΑΒΡΑΑΜ: Μάκης Λάιος
ΣΑΡΑ: Ειρήνη Λάιου
ΙΣΑΑΚ: Νεκτάριος Νταλιάρδος
ΑΝΤΑ: Ρένα Λάιου
ΤΑΜΑΡ: Βενετία Μπαλάφα
ΣΥΜΠΑΝ: Σάιμον Πριτ Σινγκ, Δημήτρης Τσετσώνης
ΣΟΦΕΡ: Θοδωρής Νταλιάρδος
ΑΓΓΕΛΟΣ: Πολυξένη Ορκοπούλου Ξανθάκη]
Η «Θυσία του Αβραάμ» είναι ένα έργο από τα πιο εγκωμιασμένα κι αντιπροσωπευτικά του Κρητικού θεάτρου.
Ο κόσμος των φιλολόγων πρωτοδιάβασε τη «Θυσία» στα 1880, όταν ο Emile Legrand την περιέλαβε στην Bibliotheque grecque vulgaire. Ο ίδιος μιλάει για μια έκδοση του 1535, που τη χρονολογία αυτή μαρτυρούσε μια σημείωση στην πίσω σελίδα του τελευταίου φύλλου. Τόπο έκδοσης σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία η Βενετία.
Το παλαιότερο κείμενο της «Θυσίας» που ξέρουμε έγινε στη Ζάκυνθο και είναι σε αλφάβητο λατινικό γραμμένο, στην ιταλική του προφορά. Η «Θυσία» πρέπει να έγινε γρήγορα δημοφιλέστατη, γιατί αναφέρονται ή σώζονται πάμπολλες εκδόσεις από τα 1668 και πέρα. Ο Νικόλαος Λάσκαρης μνημονεύει ως πρώτη παράσταση της «Θυσίας του Αβραάμ» στη νεώτερη Ελλάδα την ερασιτεχνική που έδωσε στη Ζάκυνθο ο Διονύσιος. Ταβουλάρης, έφηβος ακόμα, στα 1855.
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σητεία της Κρήτης στις αρχές του 17ου αιώνα, αργότερα εγκαταστάθηκε στο Κάστρο (Χάνδακα), το σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης και πέθανε στα 1677, σύμφωνα με μια επιγραφή που ανακαλύφθηκε σε μια παμπάλαιη εκκλησία, στη Σητεία. Έγραψε το πασίγνωστο επικό έργο «Ερωτόκριτος» σε γνήσια κρητική διάλεκτο, που αποτελείται από 10.010 στίχους δεκαπεντασύλλαβους. Το ποιητικό αυτό έργο είναι ένα από τα σπουδαιότερα ποιητικά μνημεία της ελληνικής λογοτεχνίας. Γαλούχησε πολλές γενεές Ελλήνων και στάθηκε «η απαράμιλλη κιβωτός της γλώσσας και της ποίησης» της νεώτερης Ελλάδας.