Λίγο πριν τις αρχές του Δεκέμβρη ήταν όταν λάβαμε το μήνυμα από τον φίλο, συνεργάτη και αρχιμουσικό της Φιλαρμονικής Λουτρακίου, Πελοπίδα Μαυρόπουλο για το εγχείρημα της ορχήστρας να ερμηνεύσει παραμονές πρωτοχρονιάς έργα των Στράους και μπορώ με σιγουριά να πω πως, έχοντας συνεργαστεί μαζί του και σε άλλα projects που αφορούν τη μουσική και τον πολιτισμό, δεύτερη σκέψη δεν υπήρξε σχετικά με το αν θα υποστηρίξουμε με τις λιγοστές μας δυνάμεις την προσπάθεια αυτή. Νομίζω ότι δυσκολότερη ήταν η απόφαση σχετικά με το τι θα φορούσαμε στο γκαλά!
Το οποίο γκαλά έλαβε χώρα στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου, μια αίθουσα χωρητικότητας 400 θέσεων, που είχε προετοιμαστεί για τη συναυλία και έσφυζε από κόσμο! Μισή ώρα πριν την έναρξη υπήρχαν ήδη όρθιοι, οι οποίοι αυξήθηκαν, αλλά παρέμειναν στον χώρο, μια κίνηση που αποδείχτηκε σοφή αφού έστω και έτσι τους δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουν μία εξαιρετική συναυλία.
Μιλώντας για τη συναυλία. Ξέρετε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει σημασία αν σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει η κλασική μουσική, ο Στράους, τα εμβατήρια, τα βαλς, η πομπώδης μουσική αισθητική του, όλο αυτό το «πολύ» που βγαίνει σ’ αυτού του είδους τις εκδηλώσεις. Σημασία έχει να καταλάβεις ότι πρόκειται να συμβεί κάτι που με βάση τον τόπο, τον χρόνο, τις δυνατότητες και το κλίμα του χώρου όπου διαδραματίζεται, πηγαίνει «πέρα από».
Και πράγματι, μιλάμε για μια υπερπροσπάθεια. Φυσικά όχι από πλευράς κούρασης και δυνατοτήτων, αλλά από πλευράς προετοιμασίας, μέσων, δυναμικότητας, μουσικής αισθητικής και παρουσίασης. Υπερθέαμα κανονικό. Ξεκινώντας από τους λιτούς και όμορφους στολισμούς της αίθουσας, περνώντας στα λίγα λόγια των υπευθύνων, την πολύ ωραία και χιουμοριστική κατά διαστήματα παρουσίαση του Αλέξη Κωστάλα (σταθερού υποστηρικτή της Φιλαρμονικής Λουτρακίου, όπως δήλωσε) και φθάνοντας στο καταπληκτικό αποτέλεσμα – κυρίως το μουσικό, για το οποίο παρόλο που δεν έχω τις απαραίτητες εξειδικευμένες μουσικές γνώσεις θα τολμήσω να πω πως με συνεπήρε ως θεατή.
Ήταν ένα πολύ όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα, ενδιαφέρον (ειδικά για την περιοχή μας, στην οποία δεν βλέπουμε συχνά τέτοια θεάματα) και παρόλο που μιλάμε για μουσική που γράφτηκε στα 1860 πολύ ταιριαστό με τον χώρο, το περιβάλλον και τον χρόνο – τα Χριστούγεννα και οι παραμονές του νέου έτους είναι το καλύτερο χρονικό σημείο για τέτοιες εκδηλώσεις.
Η ΦιλαρμονικήΛουτρακίου διαθέτοντας μόνο πνευστά και κρουστά όργανα στη σύνθεσή της, κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να συνδυάσει τα μεγάλα κόρνα που συνομιλούσαν με τα μικροσκοπικά φλάουτα και κάπου εκεί ενδιάμεσα στην γκρανκάσα και τα κλαρινέτα να παρεμβάλλεται ο λεπτεπίλεπτος ήχος μιας νότας από ένα τριγωνάκι, πάντα υπό την καθοδήγηση του ραβδιού του μαέστρου, δημιουργώντας το μουσικό έδαφος για τα υπέροχα κορίτσια και αγόρια του μπαλέτου της Έλενας Μιχαηλίδου να αποδώσουν με ξεχωριστό τρόπο το «Αυτοκρατορικό βαλς» χορεύοντας αέρινα ανάμεσα στους θεατές.
Το «Αυτοκρατορικό βαλς» στο οποίο συμμετείχε το μπαλέτο, ο «Γαλάζιος Δούναβης» αυτός ο αέρινος μουσικός κύκλος που όσες φορές και να τον ακούσεις δεν τον χορταίνεις και το τέλος με το «Εμβατήριο του Ραντέτσκι» το εμβληματικό εμβατήριο του Γιόχαν Στράους που ξεσήκωσε το κοινό ν’ ακολουθήσει τον μαέστρο στην περιπλάνηση του, θεωρώ ότι ήταν από τα καλύτερα σημεία τη βραδιάς και τα πιο πολυχειροκροτημένα από το κοινό.
Τώρα που είπα κοινό: να πω δυο καλές κουβέντες για το συγκεκριμένο κοινό, εγώ που συνήθως γκρινιάζω ότι χρειαζόμαστε ειδική εκπαίδευση ως θεατές. Ήταν από τις λίγες φορές που παρακολουθούσε ήσυχο και με προσοχή και με συμμετοχή όπου του ζητήθηκε. Ήξερε που να χειροκροτήσει και που να ακούσει, χωρίς πολλά κινητά να ηχούν, χωρίς βαβούρες και σχολιασμούς, χωρίς άσκοπες μετακινήσεις. Υπόδειγμα κοινού, σε πλήρη συντονισμό με τον μαέστρο, παρόλο που υπήρχε πολύς κόσμος όρθιος και άρα πιο εύκολα παρασυρόμενος.
Πάντα τέτοια λοιπόν και εύχομαι να εμπνευστούν και να απελευθερωθούν και άλλοι καλλιτέχνες και να υπάρξουν ακόμα πολλές τέτοιες βραδιές γεμάτες με μουσική, με χαμογελαστά πρόσωπα, με ταλέντο, με έμπνευση και με ομορφιά!
Για το Corinthia.Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου
