Τρία πράγματα κατάλαβα από τη χθεσινή ημέρα-γιορτή του σινεμά που το εισιτήριο είχε 2 ευρώ.
Το πρώτο είναι ότι βούλιαξαν από κόσμο οι αίθουσες και αυτό είναι φανταστικό!
Το δεύτερο αφορά την πολύ όμορφη ταινία που ειδαμε, τις «Περασμένες Ζωές», μια ταινία κορεατικής προέλευσης. Θεωρώ ότι ο πολιτισμός των ανθρώπων της Ανατολής, η κοσμοθεωρία τους, ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα απέχει έτη φωτός από τον Δυτικό κόσμο και τη δική του κοσμοθεωρία. Διαφορετικοί πολιτισμοί, άλλες εμπειρίες, διαφορετικές καθημερινότητες, διαφορετικές γλώσσες, άλλες συνήθειες διαμορφώνουν δύο διαφορετικούς κόσμους, με τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια ερωτήματα που όμως τα εκφράζουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Δύο κόσμοι που υπάρχουν παράλληλα αλλά και τροφοδοτεί ο ένας τον άλλον. Αυτό.
Το τρίτο είναι ότι επειδή βούλιαξαν οι αίθουσες φάνηκε και το πόσο μεγάλη έλλειψη πολιτισμού έχουμε ως θεατές/συμμετέχοντες στο πολιτιστικό γεγονός. Άνθρωποι που μπαινόβγαιναν τουλάχιστον για 20 λεπτά στην αρχή, άνθρωποι μπήκαν μέχρι και 45 λεπτά!!!! μετά την έναρξη της ταινίας και έφυγαν στο τελευταίο δίλεπτο (που στην ταινία που παρακολουθούσαμε ήταν η κορύφωση). Άνθρωποι που όχι μόνο μιλούσαν στο κινητό για κανα δίλεπτο, αλλα φώναζαν κιολας, κινητά που χτυπούσαν όλη την ώρα, είναι μερικά μόνο που υποστήκαμε χθες. Καταλαβαίνω την ανάγκη και του κόσμου να επωφεληθεί από το γεγονός ότι έχει την ευκαιρία να συμμετέχει στην καλύτερη διασκέδαση του κόσμου όλου που όμως κοντεύει να γινει πολυτέλεια (για κάποιους ήδη είναι), όπως και την ανάγκη του κινηματογράφου να κόψει πολλά εισιτήρια (οπότε επιτρέπει να μπαίνει κόσμος στην αίθουσα τόση ώρα μετα), αλλά νομίζω απέχουμε ακόμα πολύ από το να γίνουμε σωστοί θεατές. Και αυτό ισχύει για πολλά μαζικά θεάματα.
Εν κατακλείδι, αυτό που συνειδητοποίησα χθες, είναι το πόσο έχουμε απαξιώσει τα 2 ευρώ.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους το σινεμά θα έπρεπε να είναι φθηνό και προσιτό από όλους, σε καλές αίθουσες, με καλές συνθήκες, με κανόνες που τηρούνται και με όλες τις καλές ταινίες να παίζονται και στις μεγάλες πόλεις και στις μικρές.
Οπότε, θα πω πάντα τέτοια και μακάρι να είναι παντα γεμάτες οι αίθουσες από κόσμο.
Α! να πω και τον καημό μου: Εύχομαι να καταφέρνουμε και στην επαρχία να βλέπουμε ταινίες που δεν θα κόψουν πολλά εισιτήρια, που δεν είναι μπλοκμπάστερς, ούτε γράφουν για αυτές ασταμάτητα τα μμε, αλλά είναι ταινίες καλλιτεχνικές που θα τις δουν οι συνηθισμένοι εκατό σινεφίλ. Να είστε σίγουροι ότι όλοι κερδισμένοι θα βγούμε από αυτό.
Και του χρόνου να ειμαστε καλά και να γιορτάσουμε το σινεμά!
Όλγα Παπαλεξάνδρου