«Το θέατρο είναι ένας τρόπος να λέμε ιστορίες. Να τις μεταφέρουμε σε ανθρώπους που μας κοιτούν, μας ακούνε, μας αισθάνονται.»
Αυτό είναι το «Lemon». Μία παράσταση που ξεκίνησε πριν 6 χρόνια – πρόσφατα βρέθηκα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου γιόρτασε τα γενέθλια της και έκτοτε έχει ταξιδέψει στα πιο απίθανα μέρη που μπορείτε να φανταστείτε: Από το χωριό των 25 κατοίκων, σε ένα καράβι εν πλω, σε σκηνές και σε θέατρα, σε ένα συσκευαστήριο λεμονιών, σε ορεινά χωριά και απομακρυσμένους τόπους, σε καρνάγιο, σε βουνά και θάλασσες, χαρτογραφώντας κάθε γωνιά της Ελλάδας σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες. Γιατί «θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές», όπως είναι και η φιλοσοφία των συντελεστών της παράστασης.
Φωτο: Λήδα Τουλουμάκου – Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Μίας παράστασης που μοιάζει με ζωντανό οργανισμό, που εξελίσσεται, μεταμορφώνεται, συντονίζεται και κατά κάποιο τρόπο «φορτίζεται» από την ενέργεια που παράγει ο τόπος που την φιλοξενεί. Μία παράσταση-διαρκής αναζήτηση διαφορετικών τρόπων θέασης και αφήγησης, η οποία συνθέτει ένα παζλ διηγήσεων, περιπετειών και σχέσεων που την διατρέχουν. Που ταξιδεύει. Όπως το πλοίο πάνω στο οποίο διαδραματίζεται, από λιμάνι σε «λιμάνι», δημιουργώντας μία πρωτότυπη εμπειρία για τους θεατές.
Και όλα αυτά βέβαια γίνονται με απίστευτη ενέργεια και αισιοδοξία, ευγένεια, πάθος και επαναστατικότητα από τους συντελεστές της παράστασης που προσπαθούν να χαράξουν μια νέα πορεία στο χώρο του θεάτρου, εμπλέκοντας τις τοπικές κοινότητες, μέσα από ένα συνεργατικό και συμμετοχικό μοντέλο, το οποίο λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους ηθοποιούς και το κοινό, δημιουργώντας έναν αόρατο νέο χώρο μέσα στο έργο. Έναν χώρο μέσω του οποίου μας δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχουμε ενεργά κι εμείς, οι θεατές, κατά κάποιο τρόπο. Σε μια παράσταση παυσίπονο στον ταραγμένο μας κόσμο. Δηλαδή έτσι ακριβώς όπως πρέπει να επιδρά στις καρδιές μας μια παράσταση που πραγματεύεται την ελευθερία.
Φωτό: Λήδα Τουλουμάκου – Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Όπως λέει και ο Μελαχρινός Βελέντζας, ο «ΧίλιαΕννιακόσια» του έργου: «Δημιουργούμε παραστάσεις από ανάγκη. Οραματιζόμενοι ένα θέατρο που δε θα εγκλωβίζεται σε μία γραφειοκρατική διαδικασία που δημιουργεί αγκυλώσεις και περιορισμούς και ορίζει έναν και μόνο τρόπο. Αυτό είναι που θα διασφαλίσει την ελευθερία της καλλιτεχνικής πράξης και τη δυνατότητα συναντήσεων όπως συνέβη με αυτόν τον άνθρωπο που είδε για πρώτη φορά στη ζωή του θέατρο. Κι αν δεν υπάρχει ο άμεσος τρόπος αυτό να γίνει, τότε πρέπει να βρούμε τους τρόπους να δημιουργήσουμε τον τρόπο αυτόν ή καλύτερα τους τρόπους. Με άλλα λόγια, να δημιουργήσουμε εναλλακτικές. Με φαντασία, επιμονή και διάρκεια στο χρόνο».
Γι’ αυτό, ακόμα κι αν έχετε δει το «Lemon» πολλές φορές, θα ξέρετε πως ποτέ δεν είναι ίδιο. Γιατί μην ξεχνάτε ότι ο κόσμος αλλάζει κάθε δευτερόλεπτο. Το ίδιο και η δική μας η ματιά. Οπότε πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο για να βρούμε σημείο αναφοράς. Κάτι καινούργιο για να προσθέσουμε στην ιστορία του.
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου