ΑΓΩΝΙΑ ΙΕΡΗ
στον αργαλειό της Εύας Palmer – Σικελιανού
O κωνσταντινος αβράμης και η Ελένη Νιωτάκη παρουσιάζουν την ιστορία μιας ιδιοσυγκρασιακής καλλιτέχνιδας που αφιέρωσε τη ζωή της σε ένα άπιαστο όνειρο, τον ιερό πανικό. Μια πρωτότυπη δραματουργία βασισμένη στις βιογραφίες, τις επιστολές και τα δημοσιεύματα της εποχής για την αμερικανίδα που αμφισβήτησε τους έμφυλους ρόλους, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, μυήθηκε στις παραδοσιακές ασχολίες των γυναικών της υπαίθρου και αναβίωσε το αρχαίο θέατρο.
ερωτεύεται σαν τη Σαπφώ
έρχεται στην Ελλάδα
παντρεύεται τον Άγγελο Σικελιανό
υφαίνει. σπουδάζει βυζαντινή μουσική
αντιστέκεται στη βιομηχανοποίηση της κοινωνίας
οραματίζεται και διοργανώνει τις Δελφικές Εορτές
σκηνοθετεί τον Προμηθέα Δεσμώτη και τις Ικέτιδες
αντιστέκεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ηττάται
ένας αργαλειός που υφαίνει τον χρόνο.
Πότε: Παρασκευή 29 και Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου
Που: Ηραίο Περαχώρας
Ώρα: 18.15
Είσοδος: Ελεύθερη
Απαραίτητη κράτηση θέσης μέσω www.more.com/theater/festival/lgbtqi/agonia-ieri/
Η παράσταση που διακρίθηκε στο Adapt Festival τον περασμένο Ιούνιο και προκάλεσε αίσθηση στο νησί που αγάπησε η Εύα, τη Λευκάδα, παρουσιάζεται στον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου Περαχώρας. Ο αρχαίος ναός που συνδέεται με τον μύθο της Μήδειας και αποτελεί τον τελετουργικό δεσμό της γης με τη θάλασσα συνδιαλέγεται με την ιστορία της αμερικανίδας καλλιτέχνιδας. Η ιστορία της «ιέρειας των Δελφών», της γυναίκας που θέλησε να γεφυρώσει την αρχαιότητα με το μέλλον και τον αντιφασισμό με την αποικιοκρατία, θα παρουσιαστεί για δύο μονάχα παραστάσεις με φυσικό φως και για περιορισμένο αριθμό θεατών στη Δυτική Αυλή.
ανακτά ένα παρελθόν που ποτέ δεν υπήρξε
για να υπαινιχθεί ένα μέλλον που ποτέ δεν θα υπάρξει
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Δραματουργία, σκηνοθεσία: κωνσταντινος αβράμης
Σύλληψη, ερμηνεία: Ελένη Νιωτάκη
Πρωτότυπη σύνθεση, μουσική επί σκηνής: Δέσποινα Γεώργα
Παραγωγή, προώθηση: Ομάδα Θέατρο Πρόταση
Corinthia Events Extra!
Σκηνοθετικό σημείωμα
Μπορεί το δέος να συνυφανθεί με την κριτική;
Ο μύθος της Εύας Palmer Σικελιανού με συγκίνησε και με συγκινεί βαθύτατα χάρη στις ρωγμές που αφήνει να χάσκουν αγεφύρωτες. Φέρει ένα σαπφικό παρελθόν, αλλά αυτολογοκρίνεται και το αποκρύπτει όταν αφηγείται τη ζωή της. Αντιλαμβάνεται την Ελλάδα ως θύμα του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά δεν καταγγέλλει τα φασιστικά ξεσπάσματα του Άγγελου Σικελιανού. Στα λευκαδίτικα την αποκαλούν «ζόρκα» και την περιφρονούν. Στην Αμερική θεωρούν πως σπατάλησε την περιουσία της για ένα άπιαστο όνειρο. Πόσες αντιφάσεις, πόσες ιδιοτροπίες και πόσο μόχθο κρύβει η τουριστικοποίηση, η αποκρυστάλλωση ενός προσώπου ως μιας γραφικής, απλοϊκής φιγούρας; Από την στιγμή που η Ελένη, η ηθοποιός, μου πρότεινε να ασχοληθούμε με τη ζωή της Εύας, αισθάνθηκα πως μία κριτική των ατοπημάτων της θα παρέμενε ρηχή, εύκολη· ένας ύμνος στο όραμά της θα ήταν ανέντιμος, ανήθικος. Μπορούμε να βουτήξουμε στην τελετουργική καρδιά της «ιερής αγωνίας» της, όπως την έψαξε για τριάντα χρόνια στα χορικά του αισχύλου, και ―ταυτόχρονα― να επικρίνουμε τα ηθικά και πολιτικά της σφάλματα; Δουλέψαμε εξ αρχής ταυτόχρονα: [1] μια παράσταση―τελετουργία που διαστέλλει τον χρόνο και [2] μια επιτέλεση―καταγγελία που κοινωνεί τις πολιτικές μας ανησυχίες. Αυτό το δίπολο είναι το διπλούν στοίχημα της ηθοποιού και του χορού που φιλοδοξούν να αφηγηθούν την ιστορία της Εύας Palmer Σικελιανού στον χώρο που συνδέει την αρχαιότητα με τη θάλασσα των μελλούμενων.
