Μια βραδιά που έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: είναι όμορφα!
Όπως έχουμε ξαναγράψει και ξαναπεί, οι συναυλιακές εμφανίσεις της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λουτρακίου είναι ένα ετήσιο must see που χαρακτηρίζεται από καλλιτεχνική αρτιότητα, οργανωτικό επαγγελματισμό, φαντασμαγορία και τόλμη.
Τόλμη κυρίως, γιατί η Φιλαρμονική Ορχήστρα Λουτρακίου εκτός της μουσικής της δεινότητας, έχει προτείνει και εισάγει στην καθημερινότητα της μικρής μας επαρχίας, μία άλλη αισθητική. Μία αισθητική που μας έρχεται από έναν άλλο αιώνα, από μία άλλη καθημερινότητα μίας άλλης πόλης μεγάλης και λαμπερής, που διέθετε κλασικούς μουσικούς που έμειναν γνωστοί στους αιώνες γράφοντας αριστουργήματα και τους οποίους συστήνει σιγά σιγά στο κοινό της Κορινθίας, όχι μέσα από κάτι άλλο, μα μέσα από το ίδιο τους το έργο. Ένα έργο με βάθος, με ποικιλία, με βαθύτατη καλλιτεχνική υπόσταση, ένα έργο καθόλου διαχωρισμένο από την Βιεννέζικη καθημερινότητα, κάτι που το κάνει ακόμα πιο προσιτό στο ευρύ κοινό.
Όπως και τις προηγούμενες δύο χρονιές, έτσι και φέτος ο Αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Λουτρακίου, ο πολυτάλαντος και ικανότατος Πελοπίδας Μαυρόπουλος είχε προετοιμάσει το έδαφος επιλέγοντας υπέροχα μουσικά έργα της οικογένειας των Στράους (μερικά από αυτά ήταν σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα και σε διασκευή για Φιλαρμονική από τον ίδιο τον μαέστρο) και ετοιμάζοντας τους μουσικούς του άριστα έτσι ώστε τη στιγμή της απόδοσης των έργων αυτών, εμείς ως κοινό, να έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό από την απόλαυση, τη γλύκα, τη ροή, το συγχρονισμό και την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν.
Θα ξαναπώ ότι, ακριβώς αυτή η δημιουργία ατμόσφαιρας από έφηβους και νέους (στην ηλικία) μουσικούς, είναι η τεράστια επιτυχία της ορχήστρας και αν θεωρήσουμε ότι αυτή η συναυλία αυτή αποτελεί κατά κάποιο τρόπο και ένα επιστέγασμα της δουλειάς, ένα «μέτρημα» της προόδου της Φιλαρμονικής, τότε μόνο μία φράση μπορεί να περιγράψει το αποτέλεσμα: «κάθε χρόνο και καταπληκτικότερα!»
Φέτος δε, με την παρουσία σε δύο έργα, της υψιφώνου Βάσιας Ζαχαροπούλου, ήταν απλά μαγικά! Μια εμπειρία, που εμένα τουλάχιστον, με συγκίνησε πολύ. Είναι απίστευτο τι μπορεί να επιτύχει, σε τι ύψη μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας μόνο τον αέρα που αναπνέει και γυμνάζοντας συστηματικά τις φωνητικές του χορδές! Η Βάσια Ζαχαροπούλου ήταν επί σκηνής ένα υπέροχο πλάσμα, μέσα στο χαμόγελο, έλαμπε!
Όπως νέα εμπειρία ήταν και η παρουσία του Πελοπίδα Μαυρόπουλου ως σολιστ του κλαρινέτου, στο έργο που άνοιξε τη βραδιά και έδωσε έναν τόνο καθαρό και τρυφερό, προετοιμάζοντας το κοινό για το τι θα ακολουθήσει.
Οι χορεύτριες και ο χορευτής της Σχολής Μιχαηλίδου όπως πάντα σε υψηλό επίπεδο, γέμισαν το χώρο χάρη, ομορφιά και αέναη κίνηση, χόρεψαν και φώτισαν τις νότες.
Η τεράστια αίθουσα του Αλεξάνδρειου Συνεδριακού Κέντρου, μετατράπηκε για ακόμα μία φορά σε μία φανταστική και λαμπερή αίθουσα χορού της Βιέννης του 19ου αιώνα, ήταν όσο πολυτελής χρειάστηκε, ήταν όμορφα στολισμένη, ούτε υπερβολικά, ούτε λίγο, σε Χριστουγεννιάτικο στυλ, για να υποδεχτεί τους θεατές.
Η υποδοχή στην είσοδο ήταν αρκετά οργανωμένη, με πολύ ευγενικούς ανθρώπους, χωρίς μπερδέματα και με σκοπό την εξυπηρέτηση όλων, ακόμα και εκείνων που ήρθαν χωρίς εισιτήριο και περίμεναν υπομονετικά μήπως υπάρξει κάποια ακύρωση της τελευταίας στιγμής. Άμεση, γρήγορη και κυρίως διακριτική. Μπράβο!
Πληθαίνουν όσο περνάει ο καιρός και τα επίσημα ενδύματα, ο κόσμος αρχίζει και συντονίζεται με τη διαδικασία εισαγωγής σε μία άλλη διάσταση, μπαίνουν στο κλίμα μίας επίσημης περίστασης, είναι στην ώρα τους, δεν φωνάζουν, είναι ενημερωμένοι για τις λεπτομέρειες της παράστασης, χαμηλώνουν, επιτέλους, για δύο ώρες τα κινητά τους.
Φέτος, πηγαίνοντας ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στο τέλειο, αριθμήθηκαν τα εισιτήρια, τα οποία φυσικά εξαντλήθηκαν τρεις μέρες πριν την παράσταση, οδηγώντας τον δήμαρχο κο Γκιώνη σε δηλώσεις περί σκέψεων για πραγματοποίηση διπλής παράστασης της Φιλαρμονικής του χρόνου.
Στα θετικά της βραδιάς η τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη του Θάνου Μικρούτσικου που έφυγε από τη ζωή την τρεις ημέρες πριν. Με αυτό τον τρόπο τίμησε η Φιλαρμονική έναν από του μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες, με τον οποίο μάλιστα είχε και συνεργασία στο παρελθόν, ερμηνεύοντας έργα του.
Για το τέλος (αλλά όχι τελευταίο) άφησα τον παρουσιαστή της βραδιάς, τον Αλέξη Κωστάλα. Τι παρουσία! Τι ευφράδεια! Τι γνώσεις!
Μία από τις τύχες αυτής τη ορχήστρας, η συνεργασία με τον Αλέξη Κωστάλα, έναν άνθρωπο που έχει συνδέσει τη ζωή και τη φωνή του με την κλασική μουσική, το μπαλέτο, το καλλιτεχνικό πατινάζ, τις τέχνες γενικότερα. Έναν άνθρωπο με ευγένεια που είναι ορατή στην ομιλία, στην κίνηση, ακόμα και στην μη κίνηση. Οι πληροφορίες που παραθέτει πριν από κάθε έργο για τον συνθέτη, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε η μουσική, τα παραλειπόμενα της εποχής, ο τρόπος που μπορεί να «σώσει» αμήχανες στιγμές, το ανυπέρβλητο χιούμορ του, ακόμα και ο αυτασαρκασμός του γίνονται όλα μέρος της παράστασης, οι θεατές τον περιμένουν να μιλήσει για να ακούσουν, να μάθουν και να συνδεθούν. Ο Αλέξης Κωστάλας είναι ο συνδετικός μας κρίκος με τα δρώμενα. Το σημείο αναφοράς ενός μη εκπαιδευμένου κοινού, με την κλασική μουσική. Ένα από τα μεγάλα υπέρ όλου του εγχειρήματος.
Ήταν μια όμορφη βραδιά. Θα κλείσω επαναλαμβάνοντας και πάλι ότι, δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει η κλασική μουσική, σημασία έχει να δίνεις χώρο στα πράγματα να συμβούν και να σε αγγίξουν. Και τότε αυτά φτάνουν μαγικά μέχρι τα βάθη της καρδιάς σου.
Και του χρόνου καταπληκτικότερα!
Φωτογραφίες και Κείμενο
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου