Με αφορμή τη χθεσινή υπέροχη μικρή παράσταση που παρακολουθήσαμε στη δροσερή αυλή του εντευκτηρίου Καλαβρία, ήθελα να σας μιλήσω λίγο για το πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε χώρο και χρόνο στα πράγματα να συμβούν.
Σας λέω λοιπον: Αναζητήστε, επιλέξτε, παρακολουθήστε, μικρές εκδηλώσεις!
Μικρές παραστάσεις, pocket events που λέει κι ο Σταύρος, παραστάσεις στις οποίες δεν γνωρίζετε τους συντελεστές, παραστάσεις που σας κάνει εντύπωση ο τίτλος τους, παραστάσεις με παράξενους συνδυασμούς, πηγαίνετε με την αίσθηση, δώστε τους το χώρο και τον χρόνο να συμβούν, πολλές από αυτές κρύβουν μέσα τους διαμάντια, σαν το χθεσινό με την αφήγηση της Έλσας Λουμπαρδιά που ήταν ανυπερθέτως εξαιρετική (με μεγάλη αξιοποίηση των εκφραστικών της μέσων και πολύ ωραίο και καθαρό λόγο και ρυθμό, τη θαύμασα).
Μικρές παραστάσεις, pocket events που λέει κι ο Σταύρος, παραστάσεις στις οποίες δεν γνωρίζετε τους συντελεστές, παραστάσεις που σας κάνει εντύπωση ο τίτλος τους, παραστάσεις με παράξενους συνδυασμούς, πηγαίνετε με την αίσθηση, δώστε τους το χώρο και τον χρόνο να συμβούν, πολλές από αυτές κρύβουν μέσα τους διαμάντια, σαν το χθεσινό με την αφήγηση της Έλσας Λουμπαρδιά που ήταν ανυπερθέτως εξαιρετική (με μεγάλη αξιοποίηση των εκφραστικών της μέσων και πολύ ωραίο και καθαρό λόγο και ρυθμό, τη θαύμασα).
Παραστάσεις που έχουν αφιερώσει άπειρο χρόνο για να δουλευτούν και να παρουσιαστούν και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις “μεγάλες”, με τους “γνωστούς/ες” πρωταγωνιστές/τριες, μα που έχουν ψυχή και έχουν και ρυθμό και δημιουργούν ατμόσφαιρα στην οποία μπορείς κι εσύ άνετα να μπεις και να χαθείς.
Μην σκέφτεστε “καλά, παραμύθια θα πάω ν’ ακούσω; σιγά”, γιατί μπορεί εκεί να κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος, άλλος από αυτόν που ζούμε. Τα λαικά πχ παραμύθια, που μας αφηγήθηκε χθες η Έλσα, έχουν μέσα τους πολύ μεταφυσικό, έχουν ανθρωποφαγία, έχουν αιμομιξία, κουβαλούν στα λόγια τους χρόνια και χρόνια ανθρώπινης εμπειρίας και βιωμάτων, μας μιλάνε για τη ζωή των ανθρώπων “μια φορά κι έναν καιρό”. Λίγο να τα μελετήσετε (όπως λίγο έχω διαβάσει γι αυτά κι εγώ), θα καταλάβετε ότι πολύ απέχουν από το αφελές και ότι η παιδικότητα που φέρουν είναι εκείνη η αυθεντική παιδικότητα, στην οποία ονειρεύεσαι, αναρωτιέσαι και αναζητάς.
Χθές ήταν μια τέτοια βραδιά. Που ευτυχώς την χάρηκαν αρκετοί.
Και δώστε ευκαιρίες σε μικρούς χώρους, σε νέες προσπάθειες. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά πασχίζουν να υπηρετήσουν την τέχνη και τον πολιτισμό, που προσπαθούν με κόπο να βρουν τις ισορροπίες μεταξύ οφέλους και κέρδους. Που παλεύουν με τα θηρία. Τα θηρία της καταξίωσης, του χρήματος και της ποιότητας.
Ψάξτε, ενημερωθείτε, βγείτε προς τα έξω. Χθές στα Πίσια ήταν γεμάτη η Καλαβρία και το κοινό ήταν σε γενικές γραμμές εξαιρετικό και βοήθησε τους καλλιτέχνες.
Αυτό, λοιπόν.
Να βοηθήσουμε τους καλλιτέχνες!
Να καταλάβουμε πως η τέχνη (δια)σώζει.
**
Με αφορμή την παράσταση
“Η άκρη της κλωστής”
με την Έλσα Λουμπαρδιά
και τον Στέφανο Παΐζη
**
Όλγα Παπαλεξάνδρου
για το Corinthia.Events