Πως είναι να δημιουργείς ένα πολιτιστικό γεγονός;
Θα χρησιμοποιήσω τις φωτογραφίες από δύο διαφορετικές ζωγραφικές τεχνοτροπίες που χρησιμοποίησαν οι ζωγράφοι Κώστας Λάβδας και Κέλλυ Μοίρα για να απεικονίσουν την Εύα Πάλμερ Σικελιανού, για να καταλάβετε τι συνέβη το περασμένο ΠΣΚ.
Έργο Κώστα Λάβδα
Έργο Κώστα Λάβδα
Τη μορφή της την ζωγράφισαν, με τον τρόπο τους, κατά τη διάρκεια του τριημέρου. Ο Κώστας Λάβδας στον τοίχο του Λυκείου Ξυλοκάστρου (όπου καλό θα ήταν να πάτε να τη δείτε και επίσης είναι μια ευκαιρία να αποτελέσει και ένα αξιοθέατο της πόλης, λέμε τωρα…) και η Κέλλυ Μοίρα την Κυριακή, κατά τη διάρκεια της δράσης στον Πευκιά.
Έργο Κέλλυς Μοίρα
Έργο Κέλλυς Μοίρα
Οι δύο αυτές διαφορετικές απεικονίσεις δείχνουν με τον πιο εύγλωττο (αν και χωρίς ομιλία) τρόπο, το τι προσωπικότητα ηταν η Εύα Πάλμερ. Το πόσο πολυσχιδής και οραματίστρια ήταν, το πόσο μπορούσε να μεταμορφωθεί, σε μία εποχή (αρχές 20ου αιώνα) που αυτα που ξέρουμε τώρα για τη θέση της γυναίκας, όχι μόνο δεν υπήρχαν, αλλά ούτε και κανείς το διανοούνταν ότι θα υπάρξουν.
Η Εύα Πάλμερ ήταν Ιέρεια και Γυναίκα και Σύντροφος και Καλλιτέχνιδα και Λόγια και Χειροτέχνισσα και Στήριγμα και κυρίως ήταν πραγματικά απελευθερωμένη από τις επικρατούσες αντιλήψεις. Είχε πείσμα, επιμονή και εμπιστοσύνη στο όραμα της για ένα διαφορετικό κόσμο. Και αγωνιζόταν για αυτό μέχρις εσχάτων. Μέχρι που πρόσφερε τα πάντα που κατείχε και έμεινε χωρίς τίποτα.
Ήταν μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της, που ακόμα κι αν ζούσε στο σήμερα, θα ήταν πρωτοπόρα!
Με αυτή τη γυναίκα λοιπόν καταπιαστήκαμε το προηγούμενο διάστημα (και όχι μόνο το τριήμερο, αφού το τριήμερο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών που κάναμε τους προηγούμενους μήνες) και δουλέψαμε για να αναδείξουμε την προσωπικότητά της και την παρακαταθήκη που άφησε στην περιοχή του Ξυλοκάστρου και να ανακαλύψουμε τη συνέχεια της. Τις γυναίκες δηλαδή που έζησαν ή ζουν ακόμα και δούλεψαν, δημιούργησαν, πρόσφεραν στον τόπο τους λίγο ή πολύ από τον εαυτό τους.
Και ανοίχτηκε μπροστά μας ένας νέος υπέροχος κόσμος! Ένας κόσμος γεμάτος από έμπνευση, από ιδέες που υπηρετήθηκαν, από σχέδια που έγιναν πράξη ή που θα γίνουν στο μέλλον. Είδαμε, ακούσαμε και συμμετείχαμε σε ένα “πανηγύρι” συναισθημάτων, μουσικών, χρωμάτων, αντιθέσεων, ήχων, ενεργειών που πλημμύρισαν το Ξυλόκαστρο και έφτασαν στα περατα για να συναντήσουν τις Εύες αυτης της γης. Όλες εμάς δηλαδή!
Ειχαμε θέατρο, είχαμε κινηματογράφο, είχαμε μια θαυμάσια συναυλία-τελετή αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες τους σύμπαντος, με τη υπέροχη Αγγελική Τουμπανάκη, είχαμε συλλογικές δράσεις, υφαντική (η αγαπημένη ασχολία της Εύας), είχαμε ολοήμερο καλλιτεχνικό δρώμενο σε ένα από εμβληματικότερα σημεία της Κορινθίας (θα τολμήσω να πω), στον Πευκιά Ξυλοκάστρου, μπροστά ακριβώς από την αυλή του σπιτιού που έχτισε εκεί η Εύα Πάλμερ, για να ζήσει μαζί με τον Άγγελο Σικελιανό. Είχαμε και ομιλίες-παρουσιάσεις ουσιαστικότατες, από ανθρώπους που έχουν μελετήσει σε βάθος την προσωπικότητα και το έργο της Εύας Πάλμερ και μας τα παρουσίασαν με έναν τρόπο που θέτει ίσως τα θεμέλια για τα επόμενα βήματα προς μία κατεύθυνση ουσιαστικής παραγωγής πολιτισμού σε βαθύτερα επίπεδα. Είχαμε την έκθεση “Γυναίκες του τόπου”, όπου γυναίκες έψαξαν, βρήκαν, μελέτησαν, ήρθαν σε επαφή και τίμησαν άλλες γυναίκες της περιοχής, οι οποίες με το έργο και τη δράση τους άφησανμεγάλη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές να συνεχίσουν και να εξελίξουν. Γυναίκες που πρωτοπόρησαν, που αντιστάθηκαν και το πλήρωσαν με βασιανισμούς στη χούντα, γυναίκες που διατηρούν ζωντανή την παράδοση, γυναίκες που δημιουργούν στο τώρα, γυναίκες που υπήρξαν στηρίγματα για προχωρήσει ο πολιτισμός και η ζωή στην περιοχή.
Για μένα ήταν και είναι ευλογία-τύχη-απερίγραπτη χαρά να αποτελώ μέρος της ομάδας που διοργάνωσε όλα αυτά και θα διοργανώσει και άλλα τόσα στο βουνό τον άλλο μήνα. Ήταν και είναι ένα σημαντικό μάθημα στη συλλογικότητα, το μοίρασμα, την ομαδική δουλειά, τη συμμετοχή και όλα εκείνα που μας κάνουν λίγο καλύτερους, πιο παραγωγικούς – με μία άλλη έννοια, όχι εκείνη της παραγωγικότητας που συνδέεται με το οικονομικό όφελος, αλλά εκείνης που έχει άμεση σχέση με τη δημιουργικότητα και το κοινό όφελος.
Αυτό είναι το να δημιουργείς ένα πολιτιστικό γεγονός. Το κοινό όφελος, το τι αφήνει πίσω του όταν τελειώνει. Η έμπνευση και η ενέργεια που εκλύεται στην ατμόσφαιρα και σε ωθεί πάντα να προσπαθείς για αυτά που έχουν νόημα.
Έτσι είναι το να δημιουργείς ένα πολιτιστικό γεγονός.
Το Ziria Festival, μέρος του οποίου ήταν και το τριήμερο αφιερωμένο στην Ευα Παλμερ, αυτό το υπέροχο πολύπλευρο, πολύχρωμο, πολυθεματικό πολιτιστικό γεγονός, συνεχίζεται. Στο βουνό του Ερμή και της καρδιάς μας. Εκεί θα πάρει μία διαφορετική μορφή. Θα γίνει ροκ σαν θεατής που ουρλιάζει στη θέα του αγαπημένου του καλλιτέχνη, θα γίνει εφηβάκι που χοροπηδάει στο δωμάτιο του κρατώντας μια αόρατη κιθάρα, θα γίνει ο χώρος μας για αν συνδεθούμε με το απέραντο, θα γίνει η αγκαλιά που θα μας κλείσει όλους και όλες για τρεις μέρες.
Θα γίνει το καταφύγιό μας από την πραγματικότητα, την ταχύτητα, τη ρουτίνα, την επανάληψη.
Θα γίνει εμείς. Γιατί το Ziria Festival είμαστε εμείς.
*Περισσότερες φωτογραφίες από το τριήμερο θα δείτε εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.476739741668820…
Εδώ ενα υπέροχο συνοπτικό βιντεο για όλα όσα έγιναν το τριήμερο στο Ξυλόκαστρο: https://fb.watch/thf4Q6GVzj/
Και τα λέμε στο βουνό! Ziria Music Festival 2024
Όλγα Παπαλεξάνδρου