Χθες, κατά τα καθιερωμένα, παρακολουθήσαμε την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Λουτρακίου, με τίτλο «Straussiana», στην κατάμεστη αίθουσα του Αλεξάνδρειου Συνεδριακού Κέντρου, στο Ισθμό. Μία συναυλία που πλέον έχει γίνει θεσμός για την περιοχή μας και η οποία τελεί και υπό την αιγίδα της Αυστριακής πρεσβείας στην Ελλάδα.
Και ανέβηκε η Φιλαρμονική στην υπερυψωμένη σκηνή του Αλεξάνδρειου, που ήταν στεφανωμένη με κατακόκκινα λουλούδια και φώτα και σατέν και στολισμένη με τα όργανα και τα αναλόγια και όλα τα αντικείμενα που χρειάζονταν οι μουσικοί για να μας ταξιδέψουν στη Βιέννη του 1870 και της οικογένειας των Στράους (που όπως είπε ο Αλέξης Κωστάλας, ο μπαμπάς τους ήθελε να γίνουν δικηγόροι και γιατροί, αλλά εκείνοι τον παράκουσαν και έγιναν μουσικοί με τα γνωστά αποτελέσματα).
Και ξεκίνησαν να παίζουν και έμοιαζαν σα να υπερυψώθηκαν λίγο ακόμα, σα να μην πατούσαν τα πόδια τους στη γη. Μας κοιτούσαν από εκεί πάνω με το βλέμμα της τελειότητας και μας έστελναν αστερόσκονη. Γιατί; Γιατί μπορούσαν!
Γιατί μπορούσαν να μετατρέψουν μία πόλκα σε χορό σάμπα (τοπ στιγμή της βραδιάς για εμένα, η Tritsch-Tratsch Samba, την έπαιξαν και στο μπιζάρισμα στο τέλος) και το Venice Junction σε τζαζ (και τα δυο σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση), γιατί μπορούσαν να είναι η τέλεια συνοδεία για την εκπληκτική, υπέροχη, θεατρικότατη (και όλα τα κοσμητικά επίθετα) Άννυ Φασσέα στις «Φωνές της Άνοιξης», απ’ όπου και το βίντεο, που προσωπικά εμένα μου προκάλεσαν ανατριχίλες και γιατί ήταν τόσο καλοκουρδισμένοι και συντονισμένοι που ακουγόταν πεντακάθαρα και το πιο μικροσκοπικό οργανάκι της ορχήστρας όπως εκείνο το τριγωνάκι που εμείς το ξέρουμε από τα κάλαντα, αλλά οι μουσικοί του βεληνεκούς του Γιόχαν Στράους το χρησιμοποίουσαν για τα συμφωνικά τους έργα.
Ήταν μια υπέροχη βραδιά που επίσης περιλάμβανε και «Γαλάζιο Δούναβη» και «Εμβατήριο Ραντέτσκυ» γιατί έτσι κάνουν και στη Βιέννη την πρωτοχρονιά, μικρογραφία της οποίας είναι και η συγκεκριμένη βραδιά στο Λουτράκι. Και είχε φώτα και γυαλιστερά κονφετί με τα οποία μας “έλουσαν” από τη σκηνή οι μουσικοί και «βραδινό ένδυμα» (με τοπ της βραδιάς τον συνδυασμό κατακόκκινο πουκάμισο-μαύρο παπιγιόν του δημάρχου).
Και φοβερή παρουσίαση από τον Αλέξη Κωστάλα που πάλι τα ήξερε όλα για την οικογένεια των Στράους και ήταν όπως πάντα ευγενέστατος και με χιούμορ.
Μα πάνω από όλα είχε τους μουσικούς (που κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, για τέτοιες ηλικίες μιλάμε) και τον αρχιμουσικό τους, τον Πελοπίδα Μαυρόπουλο, που αφιέρωσαν άπειρες ώρες για να μελετήσουν, να προβάρουν, να συντονιστούν, να διασκευάσουν και να μας παρουσιάσουν αυτό το εξαιρετικό θέαμα, για ακόμα μία φορά.
Δε χρειάζεται, φυσικά, να πω ότι, η Φιλαρμονική Λουτρακίου είναι ένα επίπεδο πάνω από όλα τα υπόλοιπα σχήματα στην περιοχή μας και ότι χρειάζεται στηριξη σε όλα τα επίπεδα από τον φορέα στον οποίο ανήκει, δηλαδη τον Δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγ. Θεοδώρων.
Γιατί, όποιος ζήσει την εμπειρία των εμφανίσων της χειμερινών ή καλοκαιρινών, όλα αυτά που γράφουμε, τα βιώνει και με το παραπάνω και γίνεται πλέον φανατικός ακόλουθος της υπέροχης αυτής μπάντας που τιμά την πόλη της και την περιοχή μας.
Video: Οι Φωνές της Άνοιξης – Γιόχαν Στράους
https://www.facebook.com/opapalexandrou/videos/587428233919023
Υψίφωνος: Άννυ Φασσέα
Διεύθυνση: Πελοπίδας Μαυρόπουλος
Φωτογραφίες: Νεκτάριος Tζάκος
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου