Stymphalia Lake Run: Μία ημέρα ανάμεσα στους μύθους.

Καμιά φορά τα καλύτερα πράγματα, που δεν είναι πράγματα κλπ κλπ, συμβαίνουν στα ξαφνικά, εκεί δηλαδή που πίνεις καφέ και ψήνεσαι καλοκαιριάτικα ανάμεσα σε πολυκατοικίες, εκεί ξαφνικά βρίσκεσαι σε αυτοκίνητο με προορισμό το βουνό. Κι όχι οποιοδήποτε βουνό, αλλά αυτό που έχει θέα στη θάλασσα, με την μπλούζα του εθελοντή του Stymphalia Lake Run.

Εμείς οι «μετανάστες» της Κορινθίας, που την έχουμε επιλέξει ως τόπο κατοικίας μας, συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ερώτηση «μα αλήθεια τώρα, τι σας αρέσει εδώ;». Η απάντηση έρχεται φυσικά, όταν απλά βγεις μια βόλτα πέριξ των μεγάλων πόλεων και περιπλανηθείς σε τοπία που θυμίζουν Τοσκάνη (ή που η Τοσκάνη θυμίζει αυτά), με εναλλαγές χρωμάτων, αρχιτεκτονικής και τοπίου, όταν μέσα σε μία ώρα βρίσκεσαι από τη θάλασσα στο βουνό (κανονικό βουνό, φτάνει και τα 2000 μέτρα!)

To Stymphalia Lake Run παραδοσιακά συμβαίνει στα τέλη της άνοιξης ή στις αρχές του καλοκαιριού, στην περιοχή γύρω από τη μυθική λίμνη του Ηρακλή και των Ορνίθων. Βασικό του κίνητρο είναι πάντοτε η ήπια και εναρμονισμένη με το περιβάλλον γνωριμία των επισκεπτών με την περιοχή, μέσω τη αθλητικής δραστηριότητας. Για τη διεξαγωγή του συνεργάζονται το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας  (Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς ), το Δίκτυο Experience Corinthia,  το Ν.Π.Δ.Δ. Παιδείας – Πολιτισμού – Αθλητισμού Σικυωνίων “Η ΜΗΚΩΝΗ” του Δήμου Σικυωνίων, , ο Αθλητικός Όμιλος Νεμέας, σε συνεργασία με τον Αθλητικό Σύλλογο Λαύκας “Η Στυμφαλίς” και την Ένωση Αθλητικών Σωματείων Σ.Ε.Γ.Α.Σ. Περιφ. Πελοποννήσου και όσοι περισσότεροι φορείς, επαγγελματίες, κάτοικοι της περιοχής, ο καθένας στον τομέα του και το αποτέλεσμα χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και καλύτερο.

Η Στυμφαλία βρίσκεται πάνω στο βουνό, περίπου στα 700 μέρα και η  ιστορία της χάνεται πίσω στους αιώνες. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι η πηγή της ζωής για την Κορινθία, αφού από τα νερά της υδροδοτείται (από τα Ρωμαϊκά ήδη χρόνια, με το υδραγωγείο του Αδριανού) η Κόρινθος που βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά, ξέχωρα από όλη την γύρω περιοχή που πίνει, ποτίζει και ζει από τα νερά της. Γιαυτό, όσο κι αν η στάθμη της είναι χαμηλή, όσο κι αν δε μας φαίνεται σαν λίμνη, εκείνη είναι εκεί, δονείται, αποτελεί καταφύγιο για πολλά είδη πουλιών, ψαριών (η Ντάσκα  είναι ένα από αυτά τα ψάρια που ζει ανάμεσα στις καλαμιές της λίμνης, ακόμα κι όταν αυτή ξεραίνεται καθώς έχει την ιδιότητα να βυθίζεται στη λάσπη και να επιβιώνει εκεί), βοηθάει τους ανθρώπους να ζήσουν και είναι ενταγμένη φυσικά στο Δίκτυο Natura.

Γύρω από αυτή τη λίμνη στην περίμετρό της, των 21 περίπου χιλιομέτρων, εκατοντάδες αθλητές και αθλήτριες έρχονται κάθε χρόνο για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους τρέχοντας διαδρομές διαφορετικών αποστάσεων, πλάι σε αμπελώνες, λιβάδια με αγριολούλουδα, άγρια βότανα, καλαμιές και δέντρα που στέκονται αγέρωχα περικυκλωμένα από τα νερά της λίμνης δημιουργώντας απόκοσμα τοπία, Έλατα και Κουτσουπιές και οπωροφόρα.

Πεντακάθαρα (είδαμε κάδους παντού, σακούλες, ακόμα και τα καπάκια από τα μπουκάλια του νερού μάζευαν), με καλή διοργάνωση (εντύπωση μου έκανε πως τα νεράκια σε μπουκαλάκι ήταν δωρεάν λόγω της ημέρας και όχι μόνο στους αθλητές αλλά και στους επισκέπτες), με τήρηση των ωρών εκκινήσεων και των δραστηριοτήτων, με φροντίδα για τους αθλητές κατά τη διάρκεια του αγώνα με σταθμούς ανεφοδιασμού καθώς και μετά τον αγώνα όπου τους μοίραζαν μπανάνες και ρυζόγαλα για την ισορροπημένη επαναφορά του οργανισμού. Μετά το τέλος του αγώνα έμαθα ότι υπήρχε ειδικη ομάδα που θα έκανε όλο τον γύρο της λίμνης για να μαζέψει τυχόν μπουκαλάκια που άφησαν οι αθλητές τρέχοντας και θα καθάριζε τα πάντα από οποιοδήποτε υπόλειμμα ανθρώπινης παρουσίας.

Η διοργάνωση, όπως γράψαμε και πιο πάνω, κάθε χρόνο και καλύτερη, με βασικό της μέλημα όχι μόνο το σεβασμό στο περιβάλλον και το φυσικό τοπίο, αλλά και την εναρμόνιση της ανθρώπινης δραστηριότητας σε αυτό. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, που διαρκεί περίπου 5 ώρες (συμπεριλαμβανομένων και της προθέρμανσης στην αρχή και των απονομών στο τέλος), συμβαίνουν και παράλληλες εκδηλώσεις στο Μουσείο, για τα παιδιά και τους επισκέπτες με κύριο άξονα πάντα τη δραστηριότητα στην περιοχή. Είναι μια ευκαιρία για οικογενειακή και όχι μόνο  επένδυση σε ποιοτικό χρόνο και δραστηριότητα, που αξίζει να διαθέσετε.

Στα παράπλευρα κέρδη όλης αυτής της αθλητικής περιπέτειας, είναι και η γνωριμία με την περιοχή.
Ακόμα κι αν μένεις στην Κορινθία, πάντα θα υπάρχουν μικρά υπέροχα μέρη κάπου κρυμμένα σε πλαγιές βουνών, ρεματιές και πίσω από λόφους για να γνωρίσεις. Υπάρχουν μέρη, ας πούμε, όπως το Κεφαλάρι που επισκεφτήκαμε χθες, που δεν ανήκουν στα λεγόμενα «δημοφιλή» (ξέρετε αυτά που πάνε όλοι για να ξεφύγουν και τελικά βρίσκονται να αισθάνονται σαν να είναι μποτιλιαρισμένοι Κηφισίας και Αλεξάνδρας). Είναι μέρη που είναι κρυμμένα ανάμεσα στα βουνά και τα δάση, μικρά ορεινά χωριά – κανονικά χωριά, με ηλικιωμένους κατοίκους, λουλουδιασμένες αυλές, παλιά σπίτια, μοναχικά σκυλιά που αράζουν στην πλατεία τα μεσημέρια και πλακώνουν κουνώντας την ουρά όταν μυρίζουν μεζέ, έχουν γιγάντια πλατάνια 150 ετών και παρακμιακά καφενεία που έχουν ξεμείνει πίσω εκεί στα 70’ς, έχουν κατσίκες που βγαίνουν από αυλές σπιτιών για βόλτα στα σοκάκια, έχουν φιλόξενα μικρά ταβερνάκια με υφασμάτινα τραπεζομάντηλα που μυρίζουν απορρυπαντικό και ηχεία που παίζουν Πάριο, τη γιαγιά της οικογένειας καθισμένη στο συνηθισμένο της τραπέζι και πατάτες τηγανιτές πραγματικές, κομμένες στο χέρι κι έχουν και σπίτια «καλλιτεχνών» με στολισμένα θαλασσόξυλα και καθρέφτες χωρίς χρησιμότητα στη μέση της πλατείας, ταιριασμένα με ρόδες αυτοκινήτων και πράσινες γλάστρες στις σκάλες.

Έχουν για αξιοθέατα ψηλά οροπέδια που τρέχουν άγρια άλογα και για επισκέπτες ορειβάτες που έχουν περπατήσει εφτά ώρες περιπλανώμενοι στα μονοπάτια και κάθισαν κάτω από τον πλάτανο για καφέ και τραχανόπιτα, βαριεστημένους έφηβους που ψάχνουν για κωδικούς wifi και τουρίστες με ανοιγμένους χάρτες, όρεξη για περιπέτειες και ελληνική κουζίνα, έχουν μυρωδιές πασχαλιάς ανακατεμένες με τζάκι όταν η άνοιξη είναι αργοπορημένη, πολύχρωμες τουλίπες και ανθισμένες μηλιές να στολίζουν την πλαγιά που στέκεται καταπράσινη φύλακας πάνω από τα σπίτια και την εκκλησία.

Στο Κεφαλάρι επίσης έχει και πέτρα. Πολλή. Σπίτια, εκκλησίες, ξενώνες. Πέτρινα. Στιβαρά, βουνίσια, ένας συνδυασμός της αγριάδας του βουνού και της ανοιχτής καρδιάς των κατοίκων του. 180 τον αριθμό. Τα σπίτια τους είναι χτισμένα στην αγκαλιά του. Δροσερά το καλοκαίρι (πολύ δροσερά όμως, με κουβερτούλα κοιμηθήκαμε και είναι καυτός Ιούνης) και ζεστά τον χειμώνα. Τα προστατεύουν τα έλατα, οι αγριοκερασιές και ο πλάτανος: από όσο τον μέτρησα με το μάτι, το πιο ψηλό του κλαδί πρέπει να φτάνει σε έναν φανταστικό τρίτο όροφο (φανταστικός γιατί ευτυχώς εκεί δεν υπάρχει ο όροφος ως εργαλείο μέτρησης). Είναι τόσο μεγάλος που μάλλον οι ρίζες του φτάνουν σε όλα τα σπίτια του χωριού και κρυφακούνε τις κουβέντες των κατοίκων. Άμα ακουμπήσεις πάνω του και αφουγκραστείς, μπορεί να στις ψιθυρίσει.

Στο Κεφαλάρι έχει επίσης αναρριχητικό πεδίο! Ναι αμέ! Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν έναν μεγαλοπρεπή απότομο βράχο, κάποιοι είδαν ανθρώπους να γίνονται ένα με την τραχύτητα, την γκριζάδα, το χάος. Είδαν μορφές σαν χρωματιστές πινελιές να αιωρούνται πάνω από τα κερασοχώραφα και τ’ αμπέλια με φόντο τα χιόνια της Ζήρειας (ναι, σε κάποια μικρά σημεία έχει ακόμα!), είδαν ανθρώπους να προσπαθούν να φτάσουν τον Θεό. Και μάθαμε πως όνειρο των ανθρώπων της περιοχής είναι η διοργάνωση και αναρριχητικού αγώνα! Και από όσο τους γνωρίζουμε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το πετύχουν.

Κι αν φτάσετε επισκέπτης στο χωριό και έχετε κουραστεί από τα θαύματα της διαδρομής, τα χρώματα, τα σχήματα και τις μυρωδιές, μπορείτε να ζητήσετε καταφύγιο στον Ξενώνα “Αρχοντικό Κεφαλάρι”, στη ζεστασιά και το χαμόγελο της Έλενας και της κας Μίνας (φοβερές οικοδέσποινες, οραματίστριες του τόπου τους και ψυχές του Stympahalia Lake Run), στα δωμάτια με τα μοσχομυριστά σεντόνια και στις σοφίτες με το απόκοσμο φως. Να απολαύσετε υπέροχα γλυκά στην αυλίτσα με τα πιθάρια και το πηγάδι – πιστό αντίγραφο των παλιών κορινθιακών πηγαδιών, δίπλα στα χρυσάνθεμα και τα γεράνια, συντροφιά με τις Μούσες (κάθε ένα από τα δωμάτια του ξενώνα έχει πάρει το όνομα μιας μούσας). Να μυρίσετε το λιβάνι της βυζαντινής εκκλησίας δίπλα και να μείνετε με τις ώρες, καθώς ξεκουράζεστε από τον αγώνα η τη βόλτα σας, να κοιτάζετε τον ήλιο να ταξιδεύει στον ουρανό, δημιουργώντας μικρά καλειδοσκόπια ανάμεσα από τα φύλλα του γιγάντιου πλάτανου της πλατείας.

 

Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου