Αλήθεια, τελικά το λεμόνι τι γεύση έχει;

Στο κρίσιμο αυτό υπαρξιακό ερώτημα ελπίζαμε ότι θα απαντούσαν οι δύο πρωταγωνιστές και οι αφανείς ήρωες της παράστασης Lemon, που παρουσιάστηκε για δύο sold out βραδιές στον Συναυλιακό Χώρο «Μαρία Δημητριάδη». Μία παράσταση πέρα ως πέρα αληθινή, παρόλο που το θέμα της ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο, ο Χίλιαεννιακόσια. Που γεννήθηκε πάνω σε ένα πλοίο αλλά δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό. Μα όπως συνειδητοποιήσαμε και μετά το τέλος της, στην κουβέντα που ακολούθησε, το θέατρο υπάρχει περισσότερο για να γεννάει ερωτήματα, παρά για να απαντάει σε αυτά.

Το βιβλίο του Αλεσσάντρο Μπαρίκο, έγινε η βάση, ή μάλλον το κατάστρωμα πάνω στο οποίο πάτησε η διασκευή και η σκηνοθετική οδηγία της Γεωργίας Τσαγκαράκη. Έγινε το μέσο για να ταξιδέψει ο Χιλιαεννιακόσια (Μελαχρινός Βελέντζας) στη δική του Γη της Επαγγελίας, την αγκαλιά τη θάλασσας και το δικό μας για να ταξιδέψουμε στις αρχές του περασμένου αιώνα σε πελάγη ήρεμα ή φουρτουνιασμένα και ν’ απαγκιάσουμε σε λιμάνια γεμάτα νέα ζωή και υποσχέσεις, μέσα από την αφήγηση του τρομπετίστα φίλου του, του Τιμ Τούνυ (Γιώργος Δρίβας). Για να ταξιδέψουμε στη μουσική και την ελευθερία. Στη φιλία και την απεραντοσύνη της ζωής. Και στις επιλογές μας.

Το πρώτο που καταλαβαίνει κανείς μόλις αρχίζει, είναι ότι η  συγκεκριμένη παράσταση, διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Ευτύχησε να έχει δύο υπέροχους πρωταγωνιστές.

Ήμουν σίγουρη, ακόμα πριν την παράσταση, και χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για αυτήν έως τότε, ότι πρόκειται για κάτι ιδιαίτερο τουλάχιστον, απλά μιλώντας στο τηλέφωνο για τα πρακτικά ζητήματα επικοινωνίας της παράστασης, με τους συντελεστές της, που ήταν και οι παραγωγοί της (Ομάδα Experimento). Αυτή η επικοινωνία είχε ένα βασικό στοιχείο: είχε Ευγένεια. Σε ούτε μία της λέξη δεν κρυβόταν απλά και μόνο ένας κλασικός/τυπικός επαγγελματισμός. Στην όλη υπόθεση υπήρχε σεβασμός. Σεβασμός στη δουλειά, σεβασμός στο θέατρο, σεβασμός στους συνεργάτες, σεβασμός στον εαυτό, σεβασμός στους θεατές.

Από όλα όσα συνέβησαν τις δυόμιση μέρες που ήταν αραγμένο το ατμόπλοιο του Lemon στα μέρη μας, αυτό εισέπραξα. Ακόμα περισσότερο αφού είχα και την τύχη να είμαι παρούσα καθ’ ολη τη διαδικασία στησίματος της παράστασης, από τα σκηνικά, μέχρι τον τρόπο επικοινωνίας της στον κόσμο και από την πρόβα έως το τελικό δυνατό χειροκρότημα.

Οι δύο πρωταγωνιστές λοιπόν, αλώνισαν, έτρεξαν, φώναξαν, έπαιξαν μουσική, φύσηξαν καραμούζες ή παράστησαν τον ήχο της καταιγίδας, ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Μιλάμε για τον απόλυτο συγχρονισμό, όχι με την κλασική έννοια του, μα με την επικοινωνία τους πάνω στη σκηνή και στον ελεύθερο χώρο. Συγχρόνισαν την κίνηση, συγχρόνισαν τη φωνή, συγχρόνισαν τις ανάσες. Μα πιο πολύ συγχρονίστηκαν όταν έπαιζαν ο ένας χωρίς τον άλλον. Έγιναν η ιστορία τους, όχι απλά οι πρωταγωνιστές της. Έπαιξαν μουσική με μεγάλη δεξιοτεχνία, έκαναν ακροβατικά, τραγούδησαν, χόρεψαν, ίδρωσαν, πέταξαν προς την ελευθερία. Δημιούργησαν γόνιμη αμηχανία μόνο και μόνο για να μας δείξουν πόσο πολύ κοντά μπορεί να είναι η κωμωδία στο δράμα, χωρίς ούτε μία στιγμή να κουραστούν ή να κουράσουν.

Τρίτος πρωταγωνιστής του έργου, το πιάνο. Η μήτρα, η μάνα, η διέξοδος, η αγκαλιά. Από αυτό προκύπταν γεννήσεις ή φυγές, επιστροφές ή εξαφανίσεις. Από εκεί ξεκινούσαν και εκεί κατέληγαν όλα. Η αρχή και το τέλος του σύμπαντος του Χίλιαεννιακόσια. Στα ογδόντα οκτώ του πλήκτρα. Εκεί, σ’ αυτά τα πλήκτρα ήρθε η κορύφωση κι εκεί ήρθε το τέλος.

Υπόλοιποι πρωταγωνιστές οι μικρές λεπτομέρειες: Από τα αρωματικά λεμόνια στα καθίσματα του θεάτρου με τις όμορφες ταμπελίτσες με τα ερωτήματα του έργου – ερωτήματα που όχι μόνο έμειναν αναπάντητα, αλλά αντιθέτως ήρθαν να προστεθούν ως στοχασμοί μετά το τέλος του (homework που λένε και στο χωριό μου), έως το τσιρότο στο δάχτυλο του πρωταγωνιστή για να μην φαίνεται μια μικρή μελανιά που είχε. Και από τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν τα σκηνικά και τα ρούχα έως τον τρόπο που όλοι οι ήχοι (ακόμα και πριν την παράσταση όπως μας εξήγησαν οι πρωταγωνιστές στη συζήτηση μετά), η μουσική και τα φώτα κατάφεραν να μας κάνουν να αισθανθούμε σαν να ήμασταν εκεί, να ταξιδεύουμε και να απολαμβάνουμε το ταλέντο του Χιλιαεννιακόσια και την πορεία των επιλογών του προς την ελευθερία.

Τυχεροί όσοι καταφέραμε αυτό το ταξίδι. Οι υπόλοιποι ψάξτε για το λιμάνι που δένει το Βιρτζίνιαν. Κουβαλάει τόνους ταλέντου και ψυχής. Και πάνω του εκτυλίσσονται ιστορίες ζωής.

 

Lemon
Η Σκηνοθεσία είναι της Γεωργίας Τσαγκαράκη

Ερμηνεύουν: Μελαχρινός Βελέντζας και Γιωργος Δρίβας
Σκηνικα: Νατάσα Τσιντικίδη
Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός: Λευτέρης Δούρος

 

Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου