Τι: το πρώτο μέρος από την τριλογία του Ευγένιου Ο’ Νηλ, το “Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα”. Ο μεγάλος αυτός Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, που επηρέασε όσο λίγοι το παγκόσμιο θέατρο του εικοστού αιώνα, έγραψε αυτή την τριλογία, με επιρροές από την αρχαία ελληνική τριλογία “Ορέστεια” του Αισχύλου.
Παρουσιάζει: Λέσχη Φίλων Θεάτρου Έκφραση
Που: Αίθουσα Μιλτιάδη Τσαμαλη, Αιγαίου και Λεωνίδα 2, Λουτράκι
Πότε: Σαββατοκύριακα 1-2, 8-9, 15-16, 22-23 Φεβρυαρίου 2020
Πληροφορίες/Κρατήσεις: 27440-22351, 6977091017, 6948570772, 6944471340, 6906669965
Παίζουν:
Σεθ: Δήμος Ελευθρίου
Αίημος: Παναγιώτης Σερρούκας
Λουίζα: Βασιλική Ευσταθίου
Μάικ: Μπάμπης Ασκιτής
Κριστίν Μάνον: Λένα Αλεβίζου
Λαβίνια: Μαρία Βλάσση
Πήτερ Νάιλς: Τάσος Μουστόγιαννης
Χέιζελ: Μίνα Σιάχρα
Άνταμ Μπραντ: Αγαμέμνων Χαρίτων
Έζρα Μάνον: Νίκος Κούφαλης
Φιλική Συμμετοχή: Θεώνη Παπαϊωάννου
Μετάφραση: Απόστολος Δοξιάδης
Δραματουργική επεξεργασία: Σπύρος Ευαγγελάτος
Σκηνοθεσία: Αγαμέμνων Χαρίτων
Σκηνικά-Κοστούμια: Αγαμέμνων Χαρίτων
Φωτισμοί: Μάνθος Βαρδαλάκος
Για το έργο:
Τα τρία μέρη της τριλογίας του “Ο Γυρισμός”, οι “Κυνηγημένοι” και οι “Στοιχειωμένοι”, αντιστοιχούν στα τρία Αισχύλεια μέρη Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες.
Δεσπόζουσα μορφή στο έργο του Ο’ Νηλ η δυναμική Λαβίνια, κυριαρχεί και διαδραματίζει ρόλο σημαντικό, όπως η Ηλέκτρα στις τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη.
Στον Αισχύλο ο ρόλος της Ηλέκτρας περιορίζεται, προβάλλεται σαν μια μοιρολατρική και παθητική φιγούρα, με οριοθετημένο, μικρό και περιορισμένο ρόλο.
Ιδωμένη μέσα από διαφορετική οπτική γωνία, από τους τρεις αρχαίους τραγικούς, συνδέεται η Ηλέκτρα, όπως και η Λαβίνια, με τις έννοιες της απονομής της δικαιοσύνης, της ανταπόδοσης και της εκδίκησης, προσφέροντας ένα ευρύ πεδίο στοχασμού γύρω από το δίκαιο.
Και στις τρεις εκδοχές η Ηλέκτρα (Λαβίνια) είναι ένα πρόσωπο βαθιά τραγικό, που αποζητάει δικαιοσύνη και ορθή ανταπόδοση για τη δολοφονία του πατέρα της.
Άλλοτε παρουσιάζεται ως πιστή κόρη, προσκολλημένη στη μνήμη του νεκρού πατέρα, που αναμένει υπομονετικά την επιστροφή του αδελφού-εκδικητή, για να αποκαταστήσει την αδικία στον οίκο των Ατρειδών (εδώ στην οικογένεια των Μάνον), και άλλοτε πάλι παρουσιάζεται ως γυναίκα άκαμπτη και εκδικητική, γεμάτη μίσος και επιθετικότητα.
Η Ηλέκτρα συνιστά ένα αίνιγμα, που ενέπνευσε και εμπνέει πολλούς συγγραφείς και μελετητές, όπως και τον Ευγένιο Ο’ Νηλ, που παρουσιάζει τη Λαβίνια (Ηλέκτρα) ως Αμερικανίδα στον Εμφύλιο Πόλεμο, μεταξύ Βορείων και Νοτίων, και η οποία ξεφεύγει από τις κλασικές φόρμες, ανεξαρτητοποιείται και επαναπροσδιορίζεται, πυροδοτώντας νέες προβληματικές μέσα στη διάρκεια του παρόντος και του μέλλοντος χρόνου.
Ο “Γυρισμός”, όπως και ο “Αγαμέμνων”, έχει βέβαια θεατρική αυτοτέλεια, αλλά το τέλος του αφήνει να υπονοηθεί ότι έχει ανοίξει η αυλαία του μίσους, της μελλοντικής εκδίκησης και του αιματηρού κύκλου, που παραπέμπουν στη συνέχεια των δύο επομένων μερών της τριλογίας.
