Under the Sun Rock Festival: ατμόσφαιρα “μεσογειακού γουέστερν” και ηλεκτρικές ανατριχίλες

“Ζωάρα είναι, να βρίσκεσαι μέσα σ αυτά τα νερά, να βλέπεις αυτό το ηλιοβασίλεμα και ν’ ακούς αυτές τις μουσικές”. 

Τάδε έφη ξανθούλα Νάνσυ, την ώρα του πρώτου μας μπάνιου, που είχε την πρώτη της επαφή με τον παραδεισένιο Σχοίνο. Τον ξεχασμένο από τον χρόνο παράδεισο, με ατμόσφαιρα ταινίας Μεσογειακού γουέστερν.

Φανταστείτε ένα παραθαλάσσιο μέρος, που στην πλάτη του έχει περίπου 5 ή 6 δισεκατομμύρια πεύκα φυτρωμένα πάνω σ’ ένα βουνό, τα Γεράνεια, τα οποία φτάνουν ίσαμε το κύμα, μπροστά του απλώνεται ο Κορινθιακός και κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχουν μια χούφτα σπίτια, τρεις ταβέρνες, ένας φούρνος κι ένα εξίσου παραδεισένιο κάμπινγκ. Α! κι ένας μεγάλος κανελής σκύλος που γυρνάει γύρω γύρω και ζητάει όσα χάδια είναι δυνατόν να πάρει.

Κανονικά, ταξίδι στο χρόνο για όσους αποζητούν να έχει η πραγματικότητά τους αντιθέσεις. Αντίθεση γιατί ζούμε στο 2018 και ο Σχοίνος δεν έχει συγκοινωνία, αντίθεση γιατί μόλις χαμηλώσει η μουσική ακούς μόνο τζιτζίκια και φωνές χαρούμενων εγγονιών που κάνουν βουτιές, αντίθεση γιατί η υπέροχη ησυχία της φύσης γύρω σου ανακατεύεται με άγρια ριφς από ηλεκτρικές κιθάρες ή παράξενους ηλεκτρονικούς ήχους από κουτάκια, αντίθεση γιατί όταν σβήνουν τα πολύχρωμα φωτορυθμικά ανάβουν δισεκατομμύρια αστέρια.

Δεν ξέρω την ιστορία, πως έγινε και φτιάχτηκε εκεί το Cariocas, το beach bar που φέτος συμπληρώνει 20!!! χρόνια ζωής, πάντως κάποιος πήγε εκεί, είδε αυτό το περιβάλλον και σκέφτηκε “δεν φτιάχνω εδώ ένα μπαρ να έρχεται κόσμος απ’ όλη την Ελλάδα ή και τον κόσμο, να γουστάρουμε; να κάνουμε το χωριό διάσημο;”. Και το έφτιαξε. Και κατάφερε να ζήσει, να ορθοποδήσει, να διατηρηθεί και τα τελευταία χρόνια να ενώνει ολόκληρη την τοπική κοινότητα κάτω από την ομπρέλα του, σε τρελά καλοκαίρια γεμάτα με μουσικές, φώτα, κόσμο, δροσιά και ατελείωτο χορό ή headbanging (ανάλογα την περίσταση, όπως τώρα με το Under the Sun). Ολόκληρη η τοπική κοινωνία ενεργοποιείται, συμμετέχει, βοηθάει, εργάζεται και μοιράζεται ιδέες, στιγμές, οφέλη και ότι άλλο προκύπτει από τέτοια εγχειρήματα, θέτοντας κάτι σαν βάση για να στηριχτούν και να διαδοθούν και άλλα τέτοια εγχειρήματα στο μέλλον.

Το φετινό καλοκαίρι, το βάπτισμα του πυρός στον Σχοίνο ήρθε με μια μεγάλη έκπληξη: το Under the Sun Rock Festival. Μα καλά, σκληρό ροκ σε μαγαζί με ιστιοσανίδες, χρωματιστά Νεπαλέζικα σημαιάκια προσευχής, λουλούδια και μηνύματα αγάπης στους τοίχους, και αφίσες από υπερ-διάσημους dj’s δίπλα στην παραλία; Ναι!

Με μερικά από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα τη ροκ μουσικής. Με διαλεχτό line-up, μπόλικο ηλεκτρισμό, ένταση και πολύ πολύ ταλέντο. Ταλέντο που κρύβεται σε πιτσιρικάδες που δεν μοιάζουν για χαρντ ροκ τραγουδιστές αλλά είναι, σε ανακατεμένα μαλλιά, βρεγμένα μπλουζάκια, ξυπολησιά και σε μαγικά χέρια που αντί να πατάνε κουμπάκια σε κονσόλες, είτε πιέζουν τα τάστα της κιθάρας και κοπανάνανε τα τύμπανα είτε χαιδεύουν τα μικρόφωνα. Ταλέντο παντού, νιάτα και ομορφιά που αναδύονται μέσα από τον χαμό, που ερωτεύονται καθώς κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι, που υψώνουν τα χέρια ως σύμβολο θαυμασμού, που αντέχουν λίγη ακόμα χαρά.

Η διοργάνωση αρκετά καλή, τα πάντα στην ώρα τους, τηρήθηκε το πρόγραμμα με ακρίβεια λεπτού. Οι μπάντες καταπληκτικές μία προς μία, με τεράστιο σεβασμό στο κοινό που τις τίμησε με διήμερο soldout, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, έπαιξαν με τρέλα και ένταση (την Κυριακή το βράδυ κατά τη διάρκεια του session των V.I.C. κουδούνισαν τ αυτιά μας), ακούστηκαν και στο τελευταίο μικρό ρεματάκι των Γερανείων και εισέπραξαν ανάλογη τρέλα και χειροκρότημα από τους φανς, αξίζοντας μέχρι τελευταίου σεντ τα χρήματα του εισιτηρίου, που ξεκινούσε (για τους προνοητικούς) από τα 18 και έφτανε στα 25 ευρώ και για τις δύο ημέρες του φεστιβάλ.

 

Ιδιαίτερη μνεία και απόλυτα προσωπική μου άποψη: η αποκάλυψη για εμένα ήταν οι Purple Dino, που την ώρα που έπαιξαν πολύς κόσμος άφησε ότι έκανε για να τους παρακολουθήσει. Νεαρά παιδιά από την Ξάνθη. Είναι αυτοί για τους οποίους έψαξα και όταν γύρισα σπίτι μου και άκουσα προηγούμενες δουλειές τους. Να τους ψάξετε κι εσείς, όπως και όλους τους άλλους. Παλεύουν μόνοι τους με τα θηρία.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιοι υστέρησαν, δεν θα ξεχάσω το τελευταίο κομμάτι του session των Breath after Coma κατά τη διάρκεια του οποίου συζητούσαμε μέσα στην βαμμένη με ηλιοβασίλεμα θάλασσα σχετικά με το νόημα της ζωής και σταματήσαμε για να τους ακούσουμε, φυσικά τους 1000mods των οποίων είμαστε μέγιστες φανς, αλλά το αποκορύφωμα ήταν οι V.I.C.. Θα αποτολμήσω τη λέξη παράκρουση. Για εμένα που δεν τους είχα ξαναδεί live, ήταν ένα ωραιότατο πολιτισμικό σοκ το οποίο απόλαυσα μέχρι τελευταίας σταγόνας ιδρώτα. Όπου τους πετυχαίνετε, να σπεύδετε!
Μιλάμε για απερίγραπτες καταστάσεις.

Ο χώρος πολύ προσεγμένος, πεντακάθαρος, και οχι μόνο στις αρχές κάθε μέρας, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, όπου μαζεύονταν σκουπίδια, ποτήρια, τσιγάρα από παντού, με ωραίους φυσικούς φωτισμούς κατά τη διάρκεια της ημέρας και τα ανάλογα φώτα για τις μπάντες που έπαιζαν αργά. Τουαλέτες καλές και καθαρές, πάντα σε σχέση με τον όγκο του κόσμου που μπαινόβγαινε. Και ήταν πολύς ο κόσμος. Από αυτά που είδα από τις ανακοινώσεις των διοργανωτών, περίπου 2000 άτομα πέρασαν από κει το Σαββατοκύριακο. Ειδικά αργά που έπαιζαν τα “πιο βαριά ονόματα” οι τεράστιοι χώροι του Cariocas γέμιζαν ασφυκτικά.

Το προσφερόμενο φαγητό μέτριο, δοκιμάσαμε μόνο δυο τρία πράγματα από τις καντίνες στην αυλή του Cariocas και τα βρήκαμε λίγο πιο πρόχειρα από όσο θεωρούμε ότι πρέπει να είναι το γρήγορο φαγητό. Ίδια σχόλια κρυφακούσαμε και από άλλους που δοκίμασαν. Λίγη περισσότερη φροντίδα και αγάπη στο επόμενο φεστιβάλ και όλα θα είναι καλύτερα με το φαγητό. Τα παιδιά στα μπαρ σούπερ εξυπηρετικά και ευγενικά, δεν είδαμε ουρές και καθυστερήσεις ακόμα και αργά με πολύ κόσμο.

Η υποδοχή, που είναι το μισό φεστιβάλ και το μάλλον το πιο σημαντικό πόστο μιας διοργάνωσης, με τα πάνω και τα κάτω της, τα χαμόγελα και την κούραση, παρόλα αυτά κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων και λειτούργησε αποτελεσματικά.

Η διαμονή μας υπεροχότατη! Το camping Αλκυόνη πανέμορφο, αν και φορτωμένο με κόσμο και εξ αιτίας του φεστιβάλ. Σε ένα τέλειο σημείο, το καρα-προτείνουμε για διαμονή γενικότερα: άνθρωποι ευγενέστατοι, εξυπηρετικότατοι, καλοσυνάτοι, σε βοηθούν, σε φροντίζουν. Παντού σκιά, τουαλέτες σούπερ καθαρές (7.30 το πρωί είχαν ήδη καθαριστεί και μοσχοβολούσαν), υπέροχη παραλία με ξαπλώστρες, δέντρα και θέα που έπαιρνε μυαλά, ένα μικρό beach bar με καφέδες και σνακ, ησυχία, εξυπηρέτηση, γείτονες που έχουν εκεί “εξοχικά” τροχόσπιτα και είναι εκεί αν χρειαστείς βοήθεια σε κάτι. Έχει και εστιατόριο, στο οποίο όμως δεν πήγαμε, οπότε δεν έχω άποψη. Ένας παράδεισος, πάνω σε ένα ύψωμα που βλέπει στο απέραντο. Πληρώσαμε πάμφθηνα. Σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Γενικά αισθανθήκαμε όμορφα, από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε, το φεστιβάλ κατά την άποψή μου σούπερ επιτυχημένο και παρά τις διάφορες μικροπεριπέτειες που αφορούν κυρίως τη μετάβαση και την κυκλοφορία εντός του χωριού, κάτι που φυσικά δεν είναι ευθύνη, ούτε καν υποχρέωση της διοργάνωσης, περάσαμε αξέχαστα. Από την άλλη μεριά, έτσι είναι τα μικρά υπέροχα μέρη στη μέση του πουθενά. Σκληρά και τρυφερά, τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα…

Σε μια βδομάδα θα γίνει στο Cariocas Beach Bar το 3ο Odyssia Festival. Είχα παρακολουθήσει το 1ο πριν δύο χρόνια και κατέγραψα την τότε εμπειρία μου εδω. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να δοκιμάσετε την εκδρομή, την διαμονή και τον τρελό χορό στο υπέροχο αυτό μέρος. Δεν θα το μετανοιώσετε.

 

 

 

Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου
με τη βοήθεια της
Νάνσυς Μπαλάφα

Video Credits: Βέρα Πάτρα