Ανάμεσα σε δυο χρόνους.
Ξεκινάω με τα λόγια του Αλέξη Κωστάλα κατά την παρουσίαση της βραδιάς για να πω ότι πράγματι φέτος όλοι όσοι παρευρεθήκαμε στην συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Λουτρακίου-Περαχώρας και Αγίων Θεοδώρων βρεθήκαμε σε μία κατάσταση «ανάμεσα σε δύο χρόνους». Και όχι μόνο γιατί η συναυλία διεξήχθη στις 30 Δεκεμβρίου, στην δύση του 2018 και παραμονή της ανατολής του 2019, αλλά και λόγω αισθητής αναβάθμισης του αποτελέσματος από πέρσι έως φέτος.
Πιάνοντας το από εκεί που το αφήσαμε πέρσι, η Φιλαρμονική Ορχήστρα Λουτρακίου, έδωσε φέτος τη δεύτερη Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της, στην κατάμεστη, ζεστή και στολισμένη χωρίς πολλές φανφάρες και επιδείξεις, σε γιορτινό κλίμα, αίθουσα στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο.
Και μετά την περσινή ευχάριστη έκπληξη της συναυλίας αφιέρωμα στους Στραους που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, επέστρεψαν φέτος δριμύτεροι για να μας αποδείξουν ότι σε καμία περίπτωση η περσινή εμφάνιση δεν ήταν τυχαία.
Καλοκουρδισμένοι από την αρχή έως το τέλος, και όταν λέω από την αρχή το εννοώ: από τα Δελτία Τύπου, τη διοχέτευση πληροφοριών στο διαδίκτυο και αλλού, τις φωτογραφίες από τις πρόβες, το στήσιμο της εκδήλωσης και το timing, την παρουσίαση και την διοργάνωση, έως την υπέροχη σκηνική παρουσία, όλα φέτος ήταν πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα, ως όφειλαν, από μια ομάδα ανθρώπων που έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους σε αυτό που κάνουν και σε αυτό που βγάζουν προς τα έξω.
Όλα άρχισαν ομαλά και στην ώρα τους – η οργάνωση στην προπώληση και στις ανακοινώσεις για το sold out, ήδη από την προηγούμενη ημέρα, λειτούργησαν καλά κι έτσι φέτος δεν υπήρχαν όρθιοι, ούτε καθυστερήσεις και εντάσεις και σχόλια, όλοι ήταν στις θέσεις τους στις οκτώ και μετά τους αναγκαίους χαιρετισμούς από τους πιο «επίσημους» προσκεκλημένους, η Φιλαρμονική ανέβηκε στη σκηνή.
Εγώ ειδική επί των μουσικών δεν είμαι σε καμία περίπτωση, αλλά να ακούς και να βλέπεις έφηβους! (στην πλειοψηφία τους) και νέους/νέες να παίζουν τόσο συγχρονισμένα, και κουρδισμένα, τόσο ταλέντο ν’ απλώνεται μπροστά στα μάτια σου και τ’ αυτιά σου, βασικά είναι συγκινητικό, εκτός από ελπιδοφόρο. Φέτος πιο έμπειροι, και πιο «λυμένοι» εξερεύνησαν και άλλους συνθέτες της Αυστρίας, πήρα την αίσθηση πως έπαιξαν πιο απαιτητικά έργα, έκαναν και ένα μικρό σόου-παιχνίδι κατά τη διάρκεια της Συμφωνίας No 45 του J. Haydn, εγκαταλείποντας λίγοι λίγοι τη σκηνή, υποτίθεται εν αγνοία του μαέστρου, καθώς επίσης τραγούδησαν κατά την παρουσίαση του έργου “Egyptian march” του Γιόχαν Στράους ΙΙ. Εξαιρετική παρουσίαση που ενθουσίασε το κοινό που σε πολλές περιπτώσεις τους αποθέωσε!
Και αν πέρσι μπήκαμε σε ατμόσφαιρα μουσικής Βιέννης των δύο προηγούμενων αιώνων με την οικογένεια Στράους από πατέρα έως γιούς, φέτος γνωριστήκαμε και με μερικούς από τους συμπολίτες-μουσικούς των Στράους (Franz Suppe, Joseph Haydn, Joseph Hellmesberger, Franz Schubert, Franz Lehar και Johann Schrammel) και μάθαμε και τα παρασκήνια της μουσικής κοινωνίας του 18ου αιώνα: ωραίες λεπτομέρειες σχετικά με τη σύνθεση των έργων, για ποιους λόγους γράφτηκαν (αν και τότε η σύνθεση ήταν τρόπος ζωής, ο Γιόχαν Στράους έγραψε, ας πούμε, την Feuerfest Polka I με αφορμή τα πυρίμαχα χρηματοκιβώτια που κατασκεύαζε και εμπορευόταν η οικογένειά του τότε, η οποία πόλκα παρουσιάστηκε προχθές στο Λουτράκι και περιείχε – εκτός των παραδοσιακών οργάνων – και ηχητικές παρεμβάσεις από ένα αμόνι!), πού παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά, καθώς και διάφορα παραλειπόμενα από τις βραδιές στις αίθουσες και τα σπίτια των μουσικών και των πλουσίων που έκαναν παραγγελίες τραγούδια και οπερέτες για χορούς και γκαλά. Όλα αυτά από τον εξαιρετικά διαβασμένο και ενημερωμένο Αλέξη Κωστάλα, που φέτος παρουσιάστηκε πιο ουσιαστικός από ότι χιουμοριστικός – αρετή που ξεδίπλωσε πέρσι και με το παραπάνω δίνοντας μια πιο ανάλαφρη νότα στη βραδιά. Ευγενική παρουσία, τον παρατήρησα πως κινούνταν εκτός των προβολέων και τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο.
Οι χορεύτριες και οι χορευτές της Σχολής Μιχαηλίδου λαμπεροί, γέμισαν τους διαδρόμους και το μπροστινό μέρος της σκηνής με χάρη και αρμονία, συγχρονίστηκαν άψογα με την ορχήστρα και πρόσφεραν όμορφο θέαμα.
Το κοινό φέτος αισθητά καλύτερο, πολύ πιο πειθαρχημένο και ενημερωμένο, στην ώρα του, ήξερε που να κινηθεί και να χειροκροτήσει, ήταν διακριτικό, δεν έκανε άσκοπες κινήσεις και πολυλογίες και ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες του μαέστρου στο δεύτερο ανκόρ που ήταν βεβαίως το εμβατήριο του Ραντέτσκι, με το οποίο και έκλεισε πανηγυρικά η βραδιά.
Κλείνοντας, θα επαναλάβω αυτό που είχα γράψει και πέρσι με αφορμή τη συγκεκριμένη συναυλία: σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει σημασία αν σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει η κλασική μουσική, ο Στράους, τα εμβατήρια, τα βαλς, η πομπώδης μουσική αισθητική του, όλο αυτό το «πολύ» που βγαίνει σ’ αυτού του είδους τις εκδηλώσεις. Σημασία έχει να καταλάβεις ότι πρόκειται να συμβεί κάτι που με βάση τον τόπο, τον χρόνο, τις δυνατότητες και το κλίμα του χώρου όπου διαδραματίζεται, πηγαίνει «πέρα από».
Κι εμείς εκεί πήγαμε.
Και του χρόνου ακόμα περισσότερο!
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου
(όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στους επίσημους φωτογράφους της εκδήλωσης, έτσι όπως δημοσιεύτηκαν στην σελίδα της Φιλαρμονικής Λουτρακίου στο Facebook)