Ziria Festival 2018: Το 10 το καλό.

 

Λέγεται ότι, υπάρχει ένα Ινδιάνικο ρητό που λέει «πάντα η επόμενη φορά είναι καλύτερη». Και ένα τέτοιο ρητό (αν υπήρχε) θα μπορούσε χαλαρά  να αφορά τη δεύτερη μας  φορά στο φεστιβάλ βουνού Ziria Festival (το 10ο παρακαλώ!), στην πανέμορφη Ζήρεια της Κορινθίας μας. Μια δεύτερη φορά που τα είχε όλα! Μουσικές, χορό, χαλάρωση, βροχή, περιπέτεια, χαρά, μεγάλο βαθμό ελευθερίας και, θα την χαρακτήριζα καλύτερη από την περσινή πρώτη, αφού όπως το χουν πει και οι Ινδιάνοι (δεν το χουν πει, αλλά θα μπορούσαν) η πρώτη φορά είναι από αμήχανη και διερευνητική έως ενθουσιώδης.

Κι αφού η πρώτη φορά είναι πάντα η αμήχανη, η  δεύτερη φορά είναι αυτή που σε βάζει στη φάση σιγά σιγά, που αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως πάει το πράγμα. Που συνειδητοποιείς ότι υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που κοίταξαν μια πίστα μικρού χιονοδρομικού κέντρου και την οραματίστηκαν καλοκαίρι, γεμάτη με 3-4 χιλιάδες κόσμο (φέτος τουλάχιστον διπλάσιο το νούμερο από πέρσι) που κατασκηνώνει, οργανώνεται, τα βράδια τραγουδάει και χορεύει και αφήνεται στη μαγεία του βουνού.

Τις πολλές ώρες που πέρασα κοιτώντας τα έλατα ν’ ανηφορίζουν την πλαγιά, τα πρωινά με τον καφέ στο σαλέ του χιονοδρομικού, προσπαθούσα να λογικοποιήσω αυτή τη μαγεία για να μπορέσω να σας την περιγράψω, πράγμα μάλλον ακατόρθωτο, γιατί πώς να περιγράψεις με λόγια την ανατριχίλα που σου προκαλεί η απεραντοσύνη και το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν το σύμπαν σε αγκαλιάζει με τρυφερότητα που σου δημιουργεί ταυτόχρονα ασφάλεια και δέος. Μετά σκέφτηκα «ρε λες να είναι έτσι η ελευθερία;». Γιατί αυτό ήταν το συναίσθημα που είχα, της ελευθερίας.

Ποιάς ελευθερίας;

Καθώς πρόκειται κυρίως για ένα μουσικό φεστιβάλ: της ελευθερίας από προσδοκίες για «το τι θα ακούσω». Απλά δεν υπάρχει αυτή η αναρώτηση, για πολλούς και διάφορους λόγους που όλοι σχετίζονται με την ποιότητα των μουσικών επιλογών του φεστιβάλ. Σκέφτηκα πολλές φορές να ρωτήσω ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν τις επιλογές των συγκροτημάτων γιατί ήθελα να πάω να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Κάθε μία από τις επιλογές (ήδη από πέρσι για μένα) είναι ξεχωριστή για τους δικούς της λόγους. Η φήμη του φεστιβάλ ως εξαιρετικού, ανεβάζει από μόνη της το επίπεδο. Κοινώς, καθώς δίνεται ο κατάλληλος χώρος και χρόνος για να εκφραστούν, οι μουσικοί που έρχονται να παίξουν εκεί, δεν έρχονται έτσι απλά «για τη φάση», αλλά έρχονται καλοκουρδισμένοι, φέρονται επαγγελματικά, αν και χαλαροί δεν κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα και το ύφος τους, σέβονται το κοινό και κυρίως γουστάρουν αφού βρίσκονται σε άμεση επαφή/ανταλλαγή με το κοινό τους. Δεν χρειάζεται να είσαι μουσικός, μουσικοκριτικός ή ειδικός. Αρκεί που είσαι θεατής, όπως εγώ δηλαδή, για να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς σε ικανοποιεί και όχι μόνο, αφού σε κάποιες περιπτώσεις – όπως αυτή των Universe 217 φέτος – οι παρουσίες είναι απλά σοκαριστικές.

Η ελευθερία να ξεφύγεις από το κόνσεπτ «δεν μου αρέσει αυτού του είδους η μουσική»: απλά δεν ισχύει αυτό, καθώς, τόσο οι επιλογές που μεν κινούνται σε ροκ πλαίσια (από Doom Metal έως πανκ, stoner κλπ) αλλά δε, κλείνουν το μάτι και στο Hip Hop, στην jazz, τη reggae, το groove και άλλα παρεμφερή είδη, όσο και η όλη ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τις παρέες (παρά τις χιλιάδες κόσμου, βλέπεις παντού γνωστούς σου), τις πολύ καλές πρωινές μουσικές επιλογές, τις μεταμεσονύκτιες παρουσίες των dj’s με τους τρελούς ρυθμούς μέχρι το ξημέρωμα, στρώνουν ένα καλό έδαφος για τα ανοιχτά μυαλά να ανοίξουν περισσότερο. Κοινώς, πας όχι γιατί κάτι από όλα αυτά σου αρέσει, αλλά για να πειραματιστείς, να ακούσεις και ν’ ανακαλύψεις καινούργια πράγματα.

Η ελευθερία να πας πέρα από τη  συνήθεια: σκέψου πως έχεις στήσει τη σκηνή σου σε μια αλάνα, δίπλα και παραδίπλα είναι άλλες πολλές σκηνές, δεν έχεις στέγη, δεν έχεις κάτι στέρεο, δεν έχεις διάφορα πράγματα να σου αποσπούν την προσοχή,  παρά μόνο θέα την πανσέληνο τη νύχτα και το καταπράσινο βουνό τα πρωινά. Οι χώροι είναι κοινόχρηστοι και ο χρόνος σχετικός, καθώς πρέπει να περιμένεις με υπομονή τη σειρά σου για πράγματα που σε άλλη περίσταση ίσως  απαιτούν μηδενικό χρόνο. Παίρνεις μια γεύση πως είναι η ζωή υπό διαφορετικές συνθήκες. Φέτος έβρεχε τα απογεύματα. Κάναμε πρόβα πως/αν μπορούμε να περάσουμε ποιοτικό χρόνο όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε παρά ν ακούμε τον ήχο της βροχής στις πλαστικές μας σκηνές. Παράλληλα βέβαια, έχεις και τη δυνατότητα να πας μια βόλτα στη φύση, να πας για πεζοπορία, να κάνεις γιόγκα ή ται τσι στην ύπαιθρο ή απλά να κάτσεις και να απολαύσεις το τοπίο, τη φύση, την ησυχία, την απεραντοσύνη του όγκου του βουνού, να μυρίσεις, να νοιώσεις το ανάστημα του Κόσμου. Να αφεθείς.

Ως προς την προσγείωση στην πραγματικότητα, για τα διαδικαστικά και για την οργάνωση δεν έχω να πω πολλά παραπάνω από τα περσινά. Εμένα μ’ αρέσουν τα πράγματα να είναι χαλαρά στις διακοπές μου.

Οπότε:

Το φαγητό μια χαρά, για τα δικά μου γούστα. Τρεις μέρες χαλάρωσης περιλαμβάνουν επίσης χαλαρό φαγητό: σουβλάκια, τραχανά, χυλοπιτάκια, πατάτες, χοτ ντογκ, σαλάτα και τυροπιτοειδή, λουκουμάδες. Από ντόπιους έμπορους και παραγωγούς, καλοφτιαγμένα, σε καλές ποσότητες και προσιτές τιμές. Για τους καλοφαγάδες που δεν αντέχουν, υπάρχουν τα Τρίκαλα με τις ωραίες ταβέρνες τους. Για τους «αυτοί που ξέρουν» ταπεράκια, σνακ και όσο φαγητό γίνεται, από το σπίτι.

Του ποτού δεν είμαι, αλλά η γκάμα ήταν αυτή που έπρεπε, από ρακόμελα, κρασιά και μπύρες, μέχρι κλασικά ποτά, όλα έπαιξαν δυνατά.

Κατά τα λοιπά, σε μια καλή προσπάθεια να περάσω την ώρα που περίμενα στην ουρά για να πάρω τον καφέ μου, υπολόγισα ότι οι ποσότητες καφέ που καταναλώθηκαν αυτές τις 4 ημέρες πρέπει να φτάνουν σε υψόμετρα μεγαλύτερα αυτού της Ζήρειας.

Η καθαριότητα σε αρκετά καλά επίπεδα. Θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερα στις χημικές τουαλέτες του οροπεδίου, πάντα υπάρχει τρόπος και ευκαιρίες να διορθωθούν τα πράγματα. Κατά τα λοιπά, υπήρχαν κάδοι, βαρέλια, σακούλες και όλα όσα χρειάζονταν για να διατηρείται ο χώρος σε καλή κατάσταση.

Πολύ σημαντική η προσθήκη 4 ακόμη τουαλετών. Θέλω να είμαι πολύ ρομαντική και να πιστεύω ότι κάποιος αρμόδιος σκέφτηκε πόσο επωφελείται όλη η περιοχή από τις χιλιάδες κόσμου που συρρέουν κάθε τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου από πολλές περιοχές της  Ελλάδας και είπε να μας διευκολύνει στις βασικές μας ανάγκες. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό και απολύτως στα θετικά του φεστιβάλ.

Παρένθεση: το φεστιβάλ είναι το απόλυτο pet friendly! Ούτε ξέρω πόσα ευτυχισμένα σκυλάκια είδα να αναζητούν χάδια από όλους, να τρέχουν και να παίζουν με άλλα σκυλάκια και με παιδάκια. Επίσης ενθουσιάστηκα που είδα ειδική ταΐστρα για τα ζώα και μπωλάρα με νερό! Στα απολύτως θετικά, για μένα μπορεί να αποτελέσει λόγο από μόνο του για να προτείνω το φεστιβάλ στους φίλους μου.

Ειδικά θέλω ν’ αναφερθώ στην ψυχή του Φεστιβάλ: τους ανθρώπους του! Αυτούς που είναι πίσω από αυτό που εμείς βλέπουμε να συμβαίνει. Αυτούς τους Ήρωες! Αυτούς που όλη τη μέρα εργάζονταν για να απολαμβάνουμε εμείς. Που ακατάπαυστα πήγαιναν πάνω κάτω τις ανηφόροκατηφόρες, έφτιαχναν καφέδες, έψηναν σουβλάκια, καθάριζαν τουαλέτες, είχαν μάτια παντού, έλυναν κάθε πρόβλημα, μιλούσαν στα τηλέφωνα ενώ ταυτόχρονα σκέφτονταν μια ιδέα. Αυτούς, που έχουν συλλάβει, οργανώσει και βάλει σε λειτουργία ένα ζωντανό οργανισμό στην καρδιά του βουνού. Με τις δυσκολίες, τις χαρές, τα προβλήματα (που όμως σε καμία περίπτωση δεν αφήνονται να βγουν προς τα έξω). Αυτούς που ακόμα και την ώρα της βροχής, που κινδύνευαν ν’ ακυρωθούν τα πάντα,  χαμογελούσαν. Σ’ αυτούς τα χρωστάμε όλα.

Για το τέλος, το κοινό. Κοινό που συμμετείχε παντού, δημιούργησε τον χώρο και την ατμόσφαιρα για να παιχτούν φοβερές μουσικές, που χειροκρότησε και αποθέωσε μουσικούς και συγκροτήματα, που φώναξε συνθήματα κατά του φασισμού. Που σεβάστηκε όσο περισσότερο μπορούσε το περιβάλλον και κατάφερε να συνυπάρξει καλά με τη φύση για αυτές τις 4 μέρες.

Κατά εκατοντάδες συνέρρεαν από την Τετάρτη κιόλας. Την Πέμπτη, πρώτη μέρα του φεστιβάλ, το απόγευμα που πήγαμε εμείς ήταν ήδη γεμάτοι οι χώροι της κατασκήνωσης. Στις βραδινές συναυλίες, καθώς κοίταξα από ψηλά στο σαλέ κάτω προς τη σκηνή, ο κόσμος είχε φτάσει ήδη και ξεπερνούσε χαλαρά τα περσινά επίπεδα!

Φέτος παρατήρησα κι ότι έπεσε ο ηλικιακός μέσος όρος, είδα περισσότερους νέους, από 18 έως 35 ετών. Ελπίζω στο μέλλον να πάρουμε τα πάνω μας και εμείς οι μεγαλύτεροι…

Με την ευχή να καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε και του χρόνου στα βουνά για τις διακοπές μας, με χαρά και επιθυμία για ελευθερία, επιθυμώ διακαώς να κλείσω το κείμενο μου με ένα από τραγούδια μια μπάντας που πρωτάκουσα την Πέμπτη το βράδυ στη σκηνή του Ziria Festival (παρόλο που όπως διάβασα όταν γύρισα και έψαξα γι αυτούς, είναι μπάντα που υπάρχει πάνω από δέκα χρόνια στα μουσικά δρώμενα του χώρου της), που μου τίναξε τα μυαλά και που τελικά μου επιβεβαίωσε περίτρανα την επιλογή μου να συμμετέχω στο φεστιβάλ, αλλά και παντού, με ανοιχτό νου. Είναι οι Universe 217.

Ευχαριστούμε Zirius people. Εις το επανιδείν.

 

Κείμενο και Φωτογραφίες
Για το Corinthia Events
Όλγα Παπαλεξάνδρου